Kissing in the rain.

Tytuł: Kissing in the rain

Typ: One-shot

Gatunek: fluff

Paringi: HunHan

Ostrzeżenia: Brak

Długość: 2276 słów

Notka autorska: W ogłoszeniach napisałam, że nowy fanfick pojawi się dopiero w maju, no cóż, nie wyszło. XDUdało mi się skończyć mój daaaaawno temu zaczęty HunHan, tylko, że musiałam go nieco przerobić (boże, czemu ja piszę HunHan? ._.). Mam nadzieję, że się podoba i przepraszam za ewentualne błędy w wątku, ale tutaj bardziej chodzi mi o sam pocałunek, a nie o tło. Chociaż przyznam szczerze, że takie mi się nawet podoba. c:
Ale ocenę zostawiam już Wam.
Chcieliście słodycz. Macie aż jej nadmiar... chyba.
Także nie przeciągając, enjoy. c:

Luhan spoglądał za okno znudzonym, nieco pogardliwym wzrokiem, podpierając się szczupłymi dłońmi o brodę na parapecie, i tylko leniwie przewracał oczami za każdym przejeżdżającym chińską ulicą samochodem, oraz co następnym przechodniem przemykającym pomiędzy innymi wśród tłumu. Stukot kropel deszczu, delikatnie uderzających o szybę i zewnętrzny parapet tylko doprowadzał go do jeszcze większej melancholii, niż z samego rana. Dlaczego on? Czemu to akurat na niego spada wszystko, co najgorsze, kiedy to właśnie czuje, że rozpiera do mocniejszy nadmiar energii, niż dotychczas? Nie pojmował tego, jakim cholernym cudem musiał złapać tą ostrą grypę w takim, a nie innym momencie?

Westchnął tylko cicho i pociągnął nosem, drżąc nieznacznie z zimna, które niestety jego ciało, pod wpływem choroby, odczuwało jeszcze wyraźniej.

- Że też musiało się to przytrafić akurat mnie. - mruknął cicho, za chwilę zaś podnosząc się lekko na dłoniach i jednak opadając na materac.

Był jeszcze słaby, więc raczej nie mógł wykonywać żadnych gwałtownych i niepożądanych ruchów. Przymknął w spokoju oczy i jęknął cicho pod nosem. Nienawidził chorować.

Zaś w głębi siebie miał nadzieję, że Sehun wyciągnąłby go z tych nudnych, białych, czterech ścian. Jasne, o tym mógł tylko pomarzyć, przecież on siedział tam w Korei. I że niby co? Nagle dostanie skrzydeł, albo zachce mu się wsiadać w samolot i lecieć specjalnie do niego do Chin? Przecież ma swoje własne sprawy, a poza tym, widzieli się ze sobą jakiś tydzień temu.

Wiadomo, że teraz wyjdzie to nieco rzadziej niż dotychczas, bo wszystkie koncerty, wywiady, czy typowe show, były urządzane coraz mniej razy, ze względu na to, że wytwórnia nareszcie dała wszystkim gwiazdom SMent. aż całe dwa tygodnie wolnego! To niemożliwe co? W końcu nawet najgorsza bestia musi czasem pokazać się od tej swojej dobrej strony, nie?

Jednak dla Luhana cała ta wolność była potwornie męcząca. Czuł się przytłoczony, tak bardzo, tak cholernie mocno tęsknił za swoim kochanym Sehunem. Już nawet co nocne sny o nim mu nie pomagały; czuł jak z tęsknoty wariował, a do tego cała ta choroba, tylko pogłębiała jego stan.

- Sehun-ah, dlaczego cię tu nie ma? - pomyślał i zakrył twarz poduszką, w którą westchnął głęboko.

Dało się tylko słyszeć, jak chłopak kaszlnął kilka razy w materiał, aż w końcu musiał się podnieść, bo inaczej by się udusił. Ale jednak równie szybko ruszył się z miejsca jakby miał ochotę zaraz gdzieś schować. Poczuł, jak serce prawie, że stanęło mu w piersi.

Usłyszał kroki, kroki, które zaczęły rozchodzić się po podłodze w jego domu. Nie zamknął drzwi? Od razu automatycznie podkulił się, aż pod sam parapet przy łóżku, nasłuchując. Czuł pot spływający mu po czole, i to, jak jego oczy nagle zwęziły się do rozmiarów malutkich punkcików.

Serce zabiło mu jeszcze mocniej.

Ręka wraz z wargą zadrżały w strachu.

A przeszywający ból przeszedł go gdzieś tam w głębi.

Nie wiedział dlaczego. Jednak, mimo wszystko bał się tego kogoś, kto był w jego domu.

Zamknął mocno oczy, przygryzając wargę i zakneblował sobie usta własnym językiem, byleby nie wydać z nich, choćby najmniejszego pisku.

Sekundy były dla niego, niczym godziny, a każda kolejna doprowadzała jego serce do małego zawału.

Nawet nie pisnął....

...dopóki drzwi do jego pokoju nie otworzyły się z łoskotem, i nie wpadła do nich owa postać. Ciemnawe włosy mężczyzny w dosłownej sekundzie rozwiały się w pomieszczeniu, kiedy podbiegał do łóżka Luhana, pozostawiając na podłodze niewidoczne z daleka krople. Na jego ustach malował się uśmiech, przykryty delikatnymi rumieńcami ze względu zimna na zewnątrz, a oczy lekko zabłysnęły w świetle lampki jarzącej się przy łóżku starszego chłopaka, który... Ledwo co na nim siedział.

Wpatrywał się w postać naprzeciw, ale z gardła nie wydał się nawet najmniejszy szept.

- Luhan...? - usłyszał niski głos i oniemiał.

Poczuł pociągnięcie tak mocne, że nawet nie wiedział, jak szybko wstał, i jak prędko również został zaciągnięty na korytarz. Pisnął cicho, próbując wybronić się z nagłego szarpnięcia (który niemal był atakiem), jednak osoba, która nieproszona wpadła mu do domu nie miała najmniejszego zamiaru puścić go wolno. Xiaolu skrzywił się lekko, marszcząc nos i zakaszlał kilka razy w taki sposób, jakby można było u niego zdiagnozować gruźlicę. Wciąż wyrywał swoją rękę z uścisku napastnika i zaczął nawet głośno krzyczeć, starając się wezwać pomoc, ale na daremno.
- Heeej, ehe..ehh..hej! - zakrztusił się kaszlem, nawołując chłopaka, który zdawał się nie przejmować tym, że był on chory, tylko jedyne czego chciał, to porwać go z własnego domu. - Zostaw mnie, debilu jeden!!
Omal nie potknął się o pałętające na podłodze wodne plamy z kropel naniesionego mu do domu deszczu i nie obił sobie żadnej części ciała o twardą posadzkę. Wbił swój przerażony wzrok w postać przed sobą, która właśnie ciągnęła go do drzwi wyjściowych. On był jakiś chory psychicznie czy co? - pomyślał Xiaolu.
Przecież normalni ludzie nie wpadają innym do domów i nie wyciągają na przymus na zimny, okropny deszcz za zewnątrz. Do tego nie ubierają się niczym mafiozy z typowych amerykańskich filmów akcji – ciemne płaszcze podchodzące niemal pod motyw Shelocka Holmesa (to nie takie amerykańskie, ale co z tego?!), pod którymi zapewne ukryte były rewolwery mogące z łatwością jednym przestrzałem zabić człowieka, oraz ciężkie, czarne buty, wiązane na miliard supłów.
Westchnął cicho, nie zdając sobie nawet sprawy z tego, że ów włamywacz (bo tylko tak mógł to w tym momencie określić) zdążył go już wyciągnąć na dwór. Zatrząsł się z zimna, kichając kilka razy pod nosem, kiedy tylko poczuł krople deszczu z łomotem wtapiające się w bawełniany materiał jego przydużego swetra, który dostał od Sehuna, i próbował wmówić sobie, że to wszystko mu się tylko i wyłącznie śni.
W sumie nie narzekałby tak bardzo na wszystko, co się dokoła niego działo, gdyby nie fakt, że jakiś debil wyciągnął go z jego własnego domu pod przymusem, gdyby nie to, że był cholernie chory i ledwo co trzymał się na nogach i po trzecie, gdyby kurde Sehun tutaj był...
Zadrżał niczym zmoczony pies, który chciał właśnie otrzepać się w prysznicowej wody, bo jego panu zachciało się sprawiać mu kąpiel i odgarnął palcami swoje blond kosmyki, okropnie, wręcz natrętnie klejące się mu do czoła.

- Po co mnie tu wyciągnąłeś, palancie? - spytał po chwili, widząc, że ten idiota, co mu nieproszony do pokoju wpadł, spoglądał na niego w skupieniu, jakby chciał go swoim wzrokiem niemal zabić. - Huh?
Kiedy nie otrzymał żadnej konkretnej odpowiedzi z ust nieznajomego, uniósł brew do góry, zastanawiając się, po jaką cholerę on tu jeszcze stoi i marznie. Próbował obrócić się na pięcie, by w spokoju odejść do domu, a temu pajacowi zamknąć drzwi przed nosem, jednak niestety okazało się, że został zatrzymany przez dość stanowczy uścisk na nadgarstku. Otworzył oczy nieco szerzej, w większym szoku i szarpnął się ponownie, by wyswobodzić się z rąk włamywacza, ale był on znacznie silniejszy, niż biedny Luhan.

Ani śmiał go puścić.
Chińczyk zmarszczył lekko swoje brwi, z jękiem trudu próbując przegonić ów idiotę, ale nic z tego.
W końcu jednak nie wytrzymał i uniósł z zamachem drugą z dłoni, by zadać mu nią porządny cios w twarz, ale jak się okazało, nieznajomy dobrze przewidział jego ruch i zablokował uderzenie, więżąc kolejną z jego dłoni w uścisku.
I mimo wszystko dalej milczał.
Luhana w tamtym momencie przeszedł po plecach dziwny dreszcz. Poczuł się... zagrożony? Przełknął nerwowo ślinę, ale nie poruszył się więcej. Spoglądał ze strachem w oczach na chłopaka stojącego przed nim. Ten ciemny kaptur od płaszcza, który zarzucony miał na głowę zasłaniał niemal całą jego twarz, bo jedyne co nie uszło uwadze Luhana, to były usta. Jakby nieco małe, wywinięte w cienką linię – zdawało mu się, że chyba gdzieś już je widział. Zilustrował dokładnie wzrokiem posturę nieznajomego, po czym jedynie poruszył ustami, jak ryba, a żadne słowa więcej nie chciały wyjść na zewnątrz z jego gardła. To było tak, jakby jakaś wielka gula utknęła mu w przełyku i żadna obca siła nie mogła się jej stamtąd pozbyć.
- Luhan... - usłyszał nagle szept chłopaka.
TEN SZEPT.
Zamrugał zaskoczony, kiedy poczuł na swoim policzku dłoń. Znał ten dotyk. Tak dobrze, tak idealnie znał osobę, która jako jedyna miała tak delikatną skórę.
Nie... nie wierzył.
Z szoku przez chwilę przestał nawet oddychać, tylko patrzył się w osłoniętą kapturem twarz nieznajomego, jakby właśnie zobaczył ducha. Deszcz wciąż z łomotem uderzał o jego ciało i powodował, że robiło mu się coraz bardziej zimno, ale nie mógł się teraz poruszyć. Nie potrafił.
Czuł przyśpieszone bicie serca, a świat wydawał mu się zatrzymać w jednym miejscu. Jego oddech był niemal niesłyszalny w tym dudniącym mu w uszach szumie deszczu. W sumie nie słyszał nic. Widział tylko tą postać. Jego postać.

- Sehunnie... - wydusił z siebie w końcu, a potem przygryzł wargę.
A może mu się tylko zdawało? Może to tylko głupia intuicja, która wewnętrznie podpowiadała mu, że postacią naprzeciw niego był właśnie on. On – Sehun. Sehun, który zdawał się być dla Luhana w tym momencie jedynie głupim wytworem jego wyobraźni, a tak naprawdę chłopak przed nim zaraz wyciągnie nóż, czy inną zabójczą rzecz, odbierze mu życie, a potem na dodatek jeszcze okradnie.
Wypuścił powoli powietrze z ust i zaczerpnąwszy go na nowo z cichym westchnieniem, ponownie utkwił swój zagubiony wzrok w twarzy chłopaka.
I wtedy łzy pociekły po jego policzkach, a serce podskoczyło mu do gardła. Ich krystaliczny wygląd zmieszał się idealnie z kroplami deszczu, jakie w spokoju spływały mu po twarzy.
To on... To Sehun... Tylko dlaczego milczał? Dlaczego Luhan w głębi siebie czuł, że coś jest nie tak?
Uścisk na jego ręce zelżał, za to ponownie chłopak poczuł go na swoich policzkach. Uwolnione dłonie Luhan uniósł ku górze, powolnym, niemym ruchem odsuwając kaptur z twarzy stojącego przed nim chłopaka. Wpatrywał się w niego jak w obraz, ale nic prócz nieskładnych jęków nie mógł z siebie wydobyć.

- Xiaolu... Nie płacz... - dotarło do jego uszu, przez co miał wrażenie, jakby jakiś ogień zapalił się w środku jego ciała. - To ja... Ja...
- Sehunnie... - wydusił na wpół wydechu i odchylił głowę, patrząc teraz prosto w ciemne oczy swojego przyjaciela. - Co ty...
- Tęskniłem, Xiaolu...
Przybycia do nas ukochanej osoby możemy spodziewać się w najmniej oczekiwanym momencie. Nikt nie wie, jaką porę wybierze sobie ona, by złożyć w naszych progach nieoczekiwaną wizytę i wywrócić cały świat do góry nogami. Jednak, mimo wszystko każde spotkanie z nią, będzie wydawać się, jak to ostatnie. Dlatego, że nikt nie wie, co nastąpi jutro, nikt nie wie, co przyniosą nowe dni... Ale najważniejsze nikt nie wie, do czego ludzie będą zdolni, by mimo wszystko zobaczyć się z ukochanym, nawet jeżeli mieszkałby na drugim końcu świata.
Miłość to miłość.
Jej definicji nie ma.
Ona po prostu jest.
- Nie wierzę... - wydukał Chińczyk, zaciskając powoli dłonie na ramionach młodszego chłopaka – Nie wierzę, że tu jesteś... Myślałem...
- … że jestem włamywaczem, nie? - przerwał mu Koreańczyk i uśmiechnął się w dość słodki sposób.

Luhan spojrzał mu w oczy z lekkim zmieszaniem, zupełnie nie wiedząc, co miał powiedzieć. Jakim cudem on się tutaj znalazł...? Nie miał odpowiedzi na to pytanie. On po prostu był.
- Nie... - jęknął Luhan, próbując powstrzymać swoje łzy.
- Cśś... - a zaś Sehun coraz bardziej minimalizował odległość między ich wargami.
Musiałem do ciebie przylecieć Luhan-hyung. 
W końcu jednak żadnego miejsca między nimi nie było. Ciała splotły się ze sobą w uścisku nieopisanej tęsknoty, a usta połączone w pocałunku jednym, małym gestem mogły wyrazić wszystko. Luhan zacisnął mocno ramiona na karku swojego kochanka, próbując mimo wszystko powstrzymać płacz. Deszcz zalewał ich ciała swoimi kroplami, ale to teraz było mało ważne. Teraz liczyli się tylko oni. Oni i ich pocałunek w deszczu. 
Przepraszam, że cię wystraszyłem, hyung...

Sehun oplótł mocno dłońmi pas swojego ukochanego, przyciągając go bliżej siebie i z rozkoszą smakował jego ust. Tak mu go bardzo brakowało. Tak mocno pragnął go mieć przy sobie, że posunął się do najgorszego z czynów, jakie mógł tylko zrobić...

…ale ja musiałem się z tobą zobaczyć.

W przestworzach zabrzmiał głośny huk rozdzierających przestrzeń grzmotów, a deszcz wydawał się teraz zamieniać w jedną, wielką ulewę. Luhan nie czuł już zimna, gorące ciało niemal przyszpilonego do niego Sehuna dawało mu niewyobrażalne gorąco. Niewyobrażalną radość. I nieopisane szczęście.
Słodycz roznosiła się po jego wargach... Prawdziwa słodycz, jaką były właśnie usta Sehuna. Idealne, dopasowane, wytęsknione i należące tylko do niego. Zamruczał rozkosznie, niemal zachłannie odwzajemniając każde najmniejsze muśnięcie, tak, jakby to miał być ich ostatni pocałunek.
Zatracił się zupełnie.
Zatracił się w miłości.

I wanna kiss you in the rain, like the last time in my life.
I only wanna feel your lips, your touch, your breath, your smile.
Only wanna know, that you're mine.
Forever mine.

*

- Sehun...?
- Hm?
- Dlaczego mnie wtedy tak wystraszyłeś...?

Młodszy chłopak spojrzał na swojego hyunga z lekkim uśmiechem na ustach.
- Nie chciałem, przepraszam. Myślałem, że wyciągając się na pocałunek w deszczu będę romantyczny.
- Romantyczne to będzie nasze wspólne przesiadywanie w łóżku.
Sehun wywrócił oczami i pogładził włosy Luhana.

- Wiesz, że uciekłem z Korei?
- Huh, jak to?
- No normalnie. Suho nie chciał mnie do ciebie puścić, więc przyleciałem sam.
Luhan prychnął.
- Jesteś głupi.
- I tak mnie kochasz.
Jednak tym razem się uśmiechnął.
- Nie ma innego wyjścia... ale wiesz...
- Tak, wiem, co chcesz powiedzieć. Że jestem nieodpowiedzialnym smarkaczem, który nie wie co robi, nie umie się zachowywać i jest dziecinny... - mruknął Sehun.
- Nie. Muszę zadzwonić do Suho, żeby się nie martwił.
- Nie będzie. Bardziej ty musisz się martwić.
- Jak to?
Sehun zaśmiał się dźwięcznie.
- Bo teraz kolejne dni razem spędzimy w łóżku.
Luhan zaczerwienił się na słowa Sehuna i opuścił głowę, a młodszy chłopak zaś pokręcił swoją rozbawiony i zarzuciwszy materiał na ich własne twarze powalił starszego na materac.
- SEEEEEEEEEHUN!!

- Cicho, chcę włamać się tym razem do twoich spodni, hyung, a nie do domu~