Siedem dni - Day one.

Tytuł: Siedem dni - Day one.

Typ: Seria "one-shot"

Gatunek: angst

Paringi: BaekYeol

Ostrzeżenia: patrz 'gatunek' + otoczenie psychiatryka

Długość: 1845 słów
Notka autorska: Nie wiem czemu,ale strasznie chciałam się podzielić z Wami tym fickiem. Nie z tego świata cały czas piszę, ale po prostu ten pomysł  nie daje mi spokoju, więc musiałam go opublikować, bo inaczej bym nie wytrzymała. Dziękuję za te dziewięć komentarzy pod ostatnim postem, jestem Wam niezmiernie wdzięczna za to, że dalej ze mną tutaj trwacie. Chciałbym podziękować Marcie Cz, DiDi, Emocjonalnej Kalece, Eunji, Blackey, Saichan oraz wszystkim moim innym czytelniczkom za komentowanie bloga. Jesteście wspaniałe, kocham Was! <3 A teraz nie przedłużając zapraszam do czytania i po więcej informacji co do tej "serii" proszę się kierować do zakładki pt. Siedem dni. <3

Day one

- Baekhyun, kochanie, mógłbyś coś dla mnie zrobić? - starsza kobieta dobrze po czterdziestce wyjrzała zza framugi drzwi, patrząc na siedzącego na kanapie, brązowowłosego chłopaka – Mam dzisiaj kilka spraw do załatwienia, a muszę jeszcze pójść odwiedzić ciocię. Mógłbyś zrobić to za mnie?
- Teraz? - chłopak oderwał plecy od oparcia mebla, po czym przechylił głowę niczym szczeniak, wbijając wzrok w rodzicielkę. - Umówiłem się już dzisiaj z Sehunem, nie bardzo mogę. A na jak długo by to było?
Kobieta, której głos było słychać przed chwilą, nagle pojawiła się w pokoju, siadając obok swojego syna i spojrzała zatroskanym wzrokiem w jego śliczne, brązowe oczy. Ujęła jego dłonie z swoje, a jej twarz nagle, bardzo szybko spoważniała. Baekhyun na ten gest tylko zmarszczył swoje brwi i już miał coś powiedzieć, ale jakaś wielka gula ugrzęzła mu w gardle.
- Kochanie... Znasz naszą sytuację. Rozumiem, że jesteś dorosły, ale teraz naprawdę przydałoby się i wsparcie, nie tylko mi, ale i cioci. Mam świadomość, że jest to dla ciebie trudne, mi też nie jest z tym łatwo, ale proszę cię, zrób to dla mnie. Ja już nie mam siły tam chodzić. - kobieta mówiła tak bardzo kamiennym i zimnym głosem, że Baekhyun czuł, jak po jego ciele przechodzą dreszcze.
Do tego jeszcze z całej siły zaczęła zaciskać na jego rękach swoje palce. Wzdrygnął się, ostatecznie kiwając głową, ale miał wrażenie, że kobieta swoim tonem głosu chciała zmrozić mu krew w żyłach. Był tak bardzo pusty, ale jednocześnie przejęty, że w pierwszym momencie przyprawił chłopaka o zawroty głowy, co było dość dziwne, bo jego matka nigdy się tak nie zachowywała. Wyrwał się z dziwnym niepokojem z objęć swojej rodzicielki, po czym, niemal w podskokach wybiegł z domu. Zacisnął wargę, czując przyśpieszone bicie serca, jednak nie usłyszał już najważniejszej, rzeczy – jak kilka talerzy zbiło się w jego domu, poprowadzone dłońmi, będącymi w transie.

*

Tak, jak prosiła go matka, musiał pójść odwiedzić ciocię. Szpital psychiatryczny nie był jednak najlepszym miejscem na to, by chodzić tam samemu, ale Sehuna ciągać za sobą nie chciał, bowiem wiedział, że chłopak prędzej umarłby na zawał, jeżeli natknąłby się na to, co działo się zazwyczaj wewnątrz wszelkich domów dla obłąkanych. Baekhyun nie raz oglądał jakieś horrory z tym motywem, więc nieco wiedział, co działo się w środku, jednak nigdy nie miał okazji pójść tam sam. Szczerze to nigdy tam nawet nie był, bowiem jego matka jakoś nie fundowała mu wycieczek po szpitalach psychiatrycznych. Ale kiedyś chyba musiał być ten pierwszy raz.
Szedł ulicą, a ostra i głośna burza rozpętała się tuż nad jego głową. Niebo przybrało kolor ciemnej smoły, na którego przestrzeni co i raz odbijał się głośny, biały piorun, przypominający swoim kształtem długie, białe gałęzie. Baekhyun szedł ulicą na drżących nogach, cały czas mając wrażenie, że ktoś go śledził, więc obracał się dokoła siebie jak szalony. Czuł przyśpieszone bicie serca, tak samo, jak wcześniej, kiedy rozmawiał ze swoją mamą. Niczym pijany doczołgał się do ciemnej, zamkniętej bramy, chcąc ją samemu otworzyć, jednak, kiedy ułożył palce na klamce, poczuł, jak w jego skórę nagle wbiło się tysiąc malutkich igiełek.
Pisnął, podsuwając dłoń do swojej klatki piersiowej, a jego warga cały czas mocno drżała.

Nie słyszał nic, prócz huczącego mu w uszach odgłosu deszczu, który z każdą chwilą nasilał się, uderzając w parasolkę. Spojrzał przez ciemność na swoją dłoń, cały czas czuł piekące uczucie na swojej skórze, które wcale nie było przyjemne.
Robiło się coraz głośniej
Coraz ciemniej.
Coraz gorzej.
A serce Baekhyuna chciało zaraz wyrwać mu się z piersi.
Nie sądził, że będzie się tak bać
Nie sądził, że...
- Przepraszam, w czym mogę pomóc? - krzyknie.
Spazm niezłego strachu wstrząsnął jego ciałem, ale ten nie zrobił nic więcej, prócz wtargnięcia przez otwartą bramę do środka. Po chwili, kiedy skojarzył fakty, zaczął biec co sił w nogach, próbując uciec od nagłego, nieodgadniętego dla jego umysłu głosu, który chyba najbardziej przestraszył go w tych całych obrotach spraw. Upuścił parasolkę, jaką wcześniej miał w dłoniach, czując, jak krople deszczu zmywają z jego twarzy świeżo położony w domu eye-liner. Nie zauważył jednak, że przez swoje zachowanie wpadł na drzewo i uderzył w nie z hukiem, siniacząc sobie całe ciało.
Źle, źle źle!
Jęknął cicho, upadając na nowo na ziemię, a w czas kolejnego głośnego grzmotu i wielkiego rozbłysku na niebie, zauważył nad swoją głową postać. Postać kobiety, której twarz pomiędzy walającymi się na sklepieniu niewyobrażalnymi dźwiękami zła przypominała trupią – uśmiechającą się złowieszczo, a w tej czerni z twarzą zimną i oschłą, z wielkimi, ciemnymi oczodołami. Poczuł dłonie na szyi. Zaczął się krztusić.
Zamrugał oczami, mając wrażenie, że nagle widział przed sobą światło. Czyżby Bóg chciał już go zabrać do swojego świata?
Wierzgnął nogami, kiedy okazało się, że przed sobą miał światło latarki.
- Przepraszam pana, wszystko w porządku? - wybałuszył oczy, mrużąc je, kiedy napotkał światło, a potem poczuł, jak czyjaś delikatna dłoń szarpie go, by wstał.
Nadal był nieco przestraszony, jednak za prośbą owej ręki podniósł się do pionu, a przed nim naprawdę ukazała się pielęgniarka. Kobieta była cała przemoczona, a do tego światło latarki na jej czole czyniło ją jeszcze straszniejszą, niż w dziwnych wizjach Baekhyuna.
Westchnął cicho i uderzył się dłonią w policzek.
Chyba musi ograniczyć podjadanie po nocy, bo to dziwnie działa nie tylko na jego brzuch, ale i mózg.
Kobieta wcale nie była trupem, tylko uroczą, młodą pielęgniarką. Uśmiechnęła się do Baekhyuna.
- Nazywam się Kim Hyorin, w czym mogę panu pomóc?
Baekhyun podrapał się po tyle głowy i westchnął.

- Chciałem odwiedzić moją ciocię, która leży tutaj na oddziale.
Kiedy drzwi zaskrzypiały z głośnym piskiem, Byun miał wrażenie, że znajduje się w jakimś śnie, a wszystko dokoła niedługo powinno zniknąć. Już sama atmosfera tego szpitala przyprawiała go a atak serca, więc bał się, co napotka w środku. Ale coś mówiło mu, że będzie gorzej, niż na filmach.

*

Zapach cholernie drażniącej nos stęchlizny i tego, jak z reguły pachną szpitale, Baekhyun poczuł już na odległość. Skrzywił się mocno, chowając głowę w swoją bluzę, kiedy szedł spokojnym krokiem tuż koło Hyorin. Dziewczyna uśmiechała się delikatnie, a jej czepek pielęgniarki zdawał się mówić, że była chyba najnormalniejszą osobą w tym całym wariatkowie. Przez parę kroków korytarzem zdążył już naoglądać się dość wystarczająco, by jego mózg ugotował się w środku głowy jeszcze bardziej. Widział ludzi – jedni siedzieli z przerażającym, niemal stoickim spokojem na szpitalnych krzesłach z opuszczonymi mocno głowami i nie mieli zamiaru nawet drgnąć, następnych widział przywiązanych kaftanami do wózków inwalidzkich, a z ich ust powoli i smętnie toczyła się biała piana, natomiast oczy, puste utkwione były gdzieś przed siebie. Słyszał krzyki rozchodzące się w jego uszach i pomalowane dziwnym okrężnym i paskowym sposobem ściany, straszyły jego oczy swoim obrazem. Przestraszony i nieźle zamyślony zakrył usta dłonią, kuląc się w sobie jeszcze mocniej, by nieoczekiwanie nie zwymiotować, a Hyorin jedynie spojrzała na niego ze współczuciem, kładąc dłoń na ramieniu.
- Uwierz mi, że do tego widoku można się przyzwyczaić... - powiedziała miłym głosem, a Byun wzdrygnął się nieznacznie. - I... to nie jest najgorsze, co możesz zobaczyć.
- Wiem o tym, ale po prostu, nigdy nie byłem wcześniej w miejscu takie, jak to. - odparł, wsuwając dłonie do nadal przemoczonych kieszeni bluzy i zacisnął tam z całej siły palce, jakby chciał się przed tym wszystkim, co działo się dokoła niego wybronić - Ale podziwiam cię, że tu wytrzymujesz, ja bym splajtował po dwóch dniach.
Kobieta uśmiechnęła się, a Baekhyun nawet nie wyczuł, kiedy przeszli na 'ty'.
- Początki nie były łatwe. A właściwie, to kogo szukasz?
- Ja... - mruknął, obracając głową na boki, by móc się rozejrzeć, po czym jego zainteresowaniu padł jeden z pokoi.
Zmarszczył brwi, odsuwając się od kobiety i podchodząc bliżej. W środku pomieszczenia pod malutkim, zakratowanym, niemal więziennym oknem żarzyła się lampka rozmiarów minimalnych, a jej światło było tak słabe, że Baekhyun niewiele mógł dostrzec. Wytężał swoje oczy, kiedy nagle poczuł, jak kobieta pociągnęła go za ramię i odwrócił się ku niej.
- Nie wchodź tam. - powiedziała przestraszonym głosem, przez co Byun uniósł brew zdziwiony.
Nie posłuchał się jej jednak, bowiem ciekawość zwyciężyła i ponownie znalazł się w pokoju, rozglądając dokładniej. Zauważył. Na łóżku siedział chłopak. Miał krótkie, na pewno ciemne włosy, a jedynie połowa jego twarzy (której bądź co bądź chłopak i tak nie widział) rozjaśniona była przez światło lampki. Nie poruszał się. Dłonie kurczowo zaciskał na kołdrze, którą miał okryte całe nogi, jednak Baekhyun idealnie mógł zauważyć wielkie, przestraszone oczy, spoglądające w materiał, niczym w transie. Nie zauważył by chłopak mrugnął, nie dostrzegł by zrobił cokolwiek. Jak siedział niczym kamień na materacu, tak nawet z pojawieniem się Baekhyuna nie uniósł głowy, by chociaż spojrzeć na niego. Ciekawość jest w końcu ludzkim odruchem, więc szatyna to nieco zaskoczyło. Poczuł, jak nagle zakręciło mu się z głowie z powodu natłoku myśli i zachwiał się, uderzając plecami o wielkie, brązowe drzwi i robiąc przy tym dość głośny hałas.
- Mówiłam, żebyś tam nie wchodził! - pielęgniarka wydawała się być teraz ogromnie przejęta – Ty, znasz...
- Zostaw go. - rozkaz wyskoczył nagle z ust milczącego dotąd chłopaka.
Hyorin wraz z Baekhyunem spojrzeli w jego stronę z szeroko otwartymi oczami. Głowa chłopaka poruszyła się delikatnie, a jego wielkie, brązowe oczy wbiły się w przerażającej mocy w Byuna, którego aż przeszły dreszcze. Jednak mimo tego nie umiał oderwać wzroku od chłopaka. Już w pierwszej chwili, kiedy na niego spojrzał, wiedział, że miał w sobie coś magicznego, co na pewno musiał poznać.
- Jak masz na imię? - spytał uprzejmym głosem, uśmiechając się do niego i głębiej wsuwając do pomieszczenia.
Pielęgniarka jednak nie chciała dać za wygraną i ponownie zaczęła szarpać chłopaka za ramiona, jednak ten cały czas się wyrywał. Fascynacja rosła w nim w każdą minutę, patrzenia na nieznajomego.
Uśmiechnął się jednak szerzej, kiedy...
- Chanyeol – chłopak mu odpowiedział.
- Ja jestem Baekhyun, ale musisz mi wybaczyć, bo nie mam dziś zbytnio czasu, muszę iść do domu... Trzymaj się, Chanyeol. Odwiedzę cię jutro! - nie miał bladego pojęcia czemu gadał takie pierdoły, jednak wiedział na pewno to, że nie była to jego ostatnia wizyta w tym szpitalu.
Do jego uszu dotarł zaś cichy, niski szept, kiedy wychodził głównymi drzwiami do domu, który brzmiał: siedem dni, jednak nie chciał się teraz głowić nad tym, skąd on się wziął. Być może tylko mu się przesłyszało.
Burza nie ustawała, a malutkie okienko znajdujące się w pokoju Chanyeola zaskrzypiało i otworzyło się na oścież, poprzez wielki wiatr. Chłopak siedzący na łóżku wygiął wargi w jadowitym, nieco dziwnym uśmiechu, a jego palce coraz szybciej zaciskały się na kołdrze, z czasem rwąc ją na kawałki.
Uderzył kolejny piorun.
Chanyeol ponownie stał się tak samo pusty, jak przed chwilą, jednak z jego ust cały czas wydobywały się dwa słowa, wypowiadanie szaleńczo szybkim tempem i z każdą sekundą stające się coraz głośniejsze:
- Siedem dni, siedem dni, siedem dni, Baekhyun – aż upadł na poduszkę, otrzymując w ramię środek usypiający z ręki Hyorin.
Stanęła nad nim dygocząc, po czym osunęła się po ścianie do siadu i schowała dłonie w kolanach.
Piorun huknął.
- Baekhyun, przeklinam cię, ale nie przychodź tutaj więcej. - i głośny krzyk rozbrzmiał w ścianach psychiatryka, a łzy popłynęły po policzkach dziewczyny.