Prince(ss) and a Wolf - 'Wof, wof, czyli kłopoty w życiu Baekhyuna'

Tytuł: Prince(ss) and a Wolf - 'Wof, wof, czyli kłopoty w życiu Baekhyuna'

Typ: TWO-SHOT.

Gatunek: trochę fluff, trochę angst, humor;

Paringi: KaiBaek, (BaekYeol?)

Ostrzeżenia: nie mam pojęcia, czy brać to jako ostrzeżenie, czy nie.

Długość: 5564 słowa [1/2]
Notka autorska: Dobra napisałam coś, ale kompletnie mi to nie wyszło, sama nawet nie wiem dlaczego. Męczyłam się z ostatnią stroną tego ficka, ale mam nadzieję, że się Wam podoba. Przez ostatni tydzień kompletnie nie miałam weny, dlatego więc nie pojawiało się nic nowego, wybaczcie. Koniec wakacji nadszedł, a ja kompletnie nie mam humoru, może to dlatego ten ff tak mi się spieprzył. Ale mam nadzieję, że wybrnę drugą częścią, jaką może napiszę niebawem. Co do HTTYD2 to piszę go, ale jak mówiłam, nie mam weny. Mimo wszystko trzymajcie się, a Krisu idzie sobie popłakać do kąta. Dobranoc. + przepraszam za błędy. I dziękuję DiDi za miniaturkę. 
Z dedykacją dla Pandy~ <3
Przepraszam, jeżeli zawiodłam, naprawdę.

Badania już dawno temu udowodniły, że niemal 99,9 % ludzi na całym świecie nie lubi stać w ulicznych korkach. Wiecie jakie są tego powody? Otóż moi drodzy, są trzy:

a) spóźniasz się;

b) spóźniasz się i wkurwiasz;

c) spóźniasz się i wkurwiasz, a przy okazji niemiłosiernie dłuży ci się czas.

Byun Baekhyun, pracownik jednego z wydawnictw prasowo-książkowych o nazwie "Other voice of Seoul", mógł chyba idealnie podpisać się pod podanymi wcześniej zarzutami i dołączyć do tej wielkiej liczby (podanej w procentach, ale wiadomo, że wielkiej) ludzi mieszkających na świecie, którym stanie w zakorkowanej ulicy, w samym środku deszczowego, jesiennego dnia, nie sprawiało minimalnej przyjemności.

Jego nowe, bo zakupione trzy dni temu, czerwone ferrari stało teraz w ulewny deszcz na samym środku seulskiej ulicy, a chłopakowi niemal gały wychodziły na wierzch ze złości. Za niecałe pięć minut musiał znajdować się w swoim biurze z napisanym wczoraj przez niego nowym artykułem o "zdrowej żywności z monopolowych sklepów", jednak los chyba ani trochę mu nie sprzyjał. Z opuszczoną mocno głową, uderzał co i raz w kierownicę, mocno zgrzytając zębami. Jeżeli jeszcze raz ktoś mu tam z tyłu zatrąbi tym cholernym, wkurwiającym klaksonem, to w jednej chwili skończy się miły i kochany pan Byun, a pojawi się wielka zmora rodem z japońskiego Ringu, imieniem Baekhyun-pogromca-korków-ulicznych. Jeszcze sekunda... Tylko jedna... Wdech, wydech, Baekhyun, spokojnie.

- Jeszcze raz mi zatrąbisz, a obiecuję, że wyjdę i rozpierdolę ci łeb o maskę tego twojego zasranego porshe z aukcji po pięć złotych! - warknął, wychylając się zza otwartej szeroko szyby, kiedy ten denerwujący dźwięk nie ustępował.

On był naprawdę spokojnym człowiekiem. Do czasu.

*

Kiedy Baekhyun wszedł do budynku, cały niemal się gotował. Może i chował to pod maską uroczego, dojrzałego chłopaka, ale w głębi siebie tak naprawdę miał ochotę wypruć flaki każdemu, kto chociażby spojrzy na niego nie tak jak powinien, czy powie coś nieodpowiednim tonem. Niemal jak burza przemknął przez korytarz pełen innych pracowników, nie odzywając się do nich nawet słowem, a kiedy coś do niego mówili, odprawiał ich jedynie krótkim "spierdalaj" pod nosem, nie zaszczycając swoim piorunującym dzisiejszego dnia spojrzeniem.

A jeszcze jakby tego było mało, chłopak miał naprawdę piękny i donośny głos, więc osoby stojące mu na drodze pewnie wszystko usłyszały, tylko nie chciały się do niczego przyznać. Lepiej nie denerwować bestii, prawda?

Wszedł do swojego biura, od razu rzucając torbę z papieram w jakiś kąt, po czym usiadł na obrotowym krześle i zakręcił się na nim kilka razy, próbując uspokoić emocje.

Jednak można było już powiedzieć jedno: nie będzie to za przyjemny dzień dla pana Byuna.

Zaabsorbowany wprowadzaniem ostatnich poprawek do swojego wspomnianego wcześniej artykułu, zupełnie stracił poczucie czasu. Jego oczy wciąż ślepiały się w małe, drobno napisane komputerowo, czarne literki, a ciśnienie skakało tylko jeszcze wyżej, kiedy chłopak wynajdywał w swoim tekście choćby najmniejszy błąd. Już nie wspominając o wiązce przekleństw i łamanych ołówkach, jakimi Baekhyun miał w zwyczaju się bawić, kiedy coś robił. Bodajże dziesięć leżało już połamanych pod biurkiem, a palce chłopaka tylko coraz mocniej uderzały w klawiaturę komputera. Wcale nie zwracałby uwagi też na to natrętne tykanie zegara z prawej części jego pokoju, ale jak widać, dziś chłopak był tak wściekły, że nawet to wyprowadzało go z równowagi.

Bo przecież nie po to tyle siedział nad tym zasranym artykułem, żeby teraz miał coś spieprzyć i wszystko poszłoby na marne. Prawie cała nieprzespana noc, pięć kubków czarnej kawy oraz zmaltretowane przez chłopaka kartki papieru, jak i poświęcony temu czas. Wszystko. Wszystko w jednym momencie mogłoby prysnąć przez jego jeden, nieumyślny gest.

- Dzień dobry panie Byun, ja chciałem...

- Kurwa mać! - krzyknął, uderzając ręką w stół.

- Słucham...?

Ups.

Wpadka.

Poważna.
Szefie, to nie było do pana!

Wraz z krzykiem chłopaka, w jego biurze pojawił się prezes ich firmy i jak widać, nie patrzył na chłopaka dość przychylnie. Jego czarny wąs nieco zmarszczył się, a brwi ściągnęły, nadając mu jeszcze bardziej upiorny wygląd niż miał zazwyczaj. Baekhyun lubił nazywać go Związany Baleron, bowiem często chodził w tak obcisłym garniturze, że wszystkie jego zwały tłuszczu jakie posiadał, wyłaziły na wierzch, powodując, że wyglądał jak przygłup. Zawsze się z niego przez to śmiał, jednak teraz nie była chyba na to dobra pora.

Spojrzał na mężczyznę z przerażeniem i uśmiechnął się pełen strachu, powoli i ostrożnie odwracając głowę w bok. Pan Choi jednak wciąż stał w ciszy i tylko obserwował chłopaka, a jego pięści zaciskały się.

Baekhyun opuścił głowę, a z jego ust wydał się lekki świst, który miał być westchnieniem. 

Chyba cała jego złość w jednym momencie się z niego ulotniła. Poczuł, jak nagle zrobiło mu się nieco słabo, bo chyba spieprzył sobie życie. Przygryzł wargę i wbił przepraszający, niemal szczenięcy wzrok w swojego szefa. Już miał coś powiedzieć...

- Byun, zwalniam cię.

No i w tym momencie do Baekhyuna dotarło, że właśnie powinien zacząć kopać sobie grób.

*

Schodząc po schodach z opuszczoną głową i torbą zarzuconą na jedno ramię w głowie miał tylko jedną myśl: Jakim on wielkim debilem był, że zachował się tak nieumyślnie? Nie dość, że przez swoją nieuwagę usunął własny artykuł do gazety, to jeszcze był takim imbecylem, że został wylany z pracy i teraz nie ma za co żyć. No dobra, jakieś tam pieniądze sobie uzbierał, ale nie zmieniało to faktu, że i tak było ich za mało, żeby normalnie funkcjonować, a roboty za szybko sobie nie znajdzie. Nawet o tą starał się dobre dwa miesiące, a tu proszę, jeszcze sam wszystko popsuł.

Westchnął cicho nie przejmując się, że deszcz zmoczył mu już kompletnie cały jego czarny płaszcz, ale w tym momencie naprawdę miał wszystko gdzieś. Nawet nie zwrócił uwagi na to, że krople rozmyły eyeliner, jakim miał zwyczaj często się malować i wyglądał niczym ostatni obraz nędzy i rozpaczy, bo wiedział, że zaraz i tak będzie w domu.

Podszedł do swojego samochodu i kiedy już wsunął się do środka, myślał, że ponownie coś go trafi, bo ten cholerny grat (hahaha, ferrari, a tu nagle grat, co?) nie chciał mu odpalić. Próbował chyba z pięć razy, ale za każdym słyszał tylko głuche burczenie silnika i nie otrzymał nic więcej. Zacisnął mocno palce na kierownicy, po czym ponownie nieźle wściekły wyszedł z maszyny, kopiąc z całej siły oponę po prawej stronie.

Ciekawe, co gorszego może mu się jeszcze dziś przytrafić?

Nie wliczając, że w drodze do domu został przynajmniej dwa razy ochlapany przez pędzące ulicą samochody (jego został zaprowadzony przez pomoc drogową do mechanika) to cała podróż może i minęłaby mu całkiem spokojnie. Szedł z opuszczoną głową, olewając sobie kompletnie nachalne i nieco zniesmaczone spojrzenia ludzi na jego osobę, dopóki nie zorientował się, że znalazł się przed bramą swojego domu.

Chociaż domem tego raczej nazwać nie można było. Bardziej pasowałoby określenie willa. Wiecie. Ogród z milionem kwiatów i drzew z jednej strony, a z drugiej zaś wielki basen z czystą chlorowaną wodą. Budynek wielki, obok garaż na dwa samochody (chociaż sam Baekhyun miał tylko jeden, do tego zepsuty) i wielkie, szklane okna z marmurowymi parapetami, a do tego taras na piętrze. Można by powiedzieć, że w tym miejscu mieszkał wielki bogacz rodem z dzielnicy Gangnam, jednak to wszystko Baekhyun miał tylko i wyłącznie dzięki swoim bogatym rodzicom, którzy rozpieszczali go na każdym kroku. Jednak jedynie do momentu, kiedy nie dowiedzieli się, że pracuje, jako zwykły dziennikarz, w jednej z firm. Dla nich to była zbyt mało płatna praca, ale on lubił to, co robił. Szkoda, że nie wszyscy się z tym zgadzali.

Ale nie ma tego złego co by na dobre nie wyszło, przynajmniej nie musiał się starać o luksusy w jakich żył, bo miał je na wyciągnięcie ręki, i kochani rodzice, z którymi nie gadał już od pół roku mu tego nie zabrali.

Dobrze też, że nie wybrali mu jeszcze żony, bo chyba by prędzej poszedł skoczył z mostu, niż związał z kimkolwiek. Jakoś nie widziały mu się takie związki na dłużej, poza tym kobiety od zawsze wydawały się mu bardzo dziwne.

Nie umiał ich zrozumieć i czasem chyba nie chciał.

Kiedy udało mu się dokopać w kieszeni do swoich kluczy, przekroczył czarną furtkę i powoli podchodził do drzwi wejściowych. Deszcz rozpadał się tak mocny, że prawie nic nie widział, więc co chwilę musiał mrużyć oczy, a poza tym czuł, jak zrobiło mu się strasznie zimno. Westchnął ciężko – naprawdę chciał być już w swoim domu i mieć święty spokój, jednak chyba nie był to koniec jego problemów.

W pewnej, krótkiej chwili Baekhyun dojrzał coś przed swoimi drzwiami. W pierwszym momencie stwierdził, że chyba jakieś omamy nawiedzały jego umysł i to, co miał przed oczami to tylko jego wyobraźnia. Jednak po dosłownej sekundzie wpatrywania się w obiekt, do Byuna dotarło, że chyba wszystko było kompletną prawdą i ktoś robił sobie z niego jaja. Na wycieraczce pod daszkiem werandy chłopak ujrzał dość sporawy wiklinowy koszyk, na którego górnej części gładko położona leżała biała chusta. Wybałuszył oczy nie mogąc zrozumieć, co to mogło być, jednak mimo wszystko wziął przedmiot do ręki i stęknął cicho, bo nie był on jakoś bardzo lekki. Tak, jakby w środku siedziało multum kamieni i ktoś naprawdę nieźle się w niego nabijał. Rozejrzał się dokoła, czy przypadkiem ktoś nie czatował na niego w pobliżu, za jakimś krzakiem, bądź też drzewem, albo Baekhyun jak widać, był w swoim domu sam ze sobą.

- No jeszcze tego mi brakowało. - westchnął ciężko, kręcąc głową na boki.

Dźwignął koszyk nieco wyżej, stękając przy tym cicho i złapał go w dwie ręce, bowiem na jedną był on zbyt... bardzo... ciężki. Oparł się przy tym o ścianę swojego domu ponownie zostawiając ciężar tylko na jedną dłoń, bo musiał doszukać się swoich kluczy.

Że też komuś chciało się robić mu takie rzeczy! Przecież on nie był niczemu winien, więc może powinien zostawić ten koszyk w świętym spokoju tam gdzie go znalazł i zapomnieć o tym wszystkim?

Nie to by było głupie.

Poza tym zbyt zżerałaby go ciekawość, żeby zobaczyć, co znajdowało się w środku. A co, jeżeli rzeczywiście były to kamienie?

Pokręcił głową z dezaprobatą i kiedy otworzył drzwi, wsunął się do środka. Pierwsze co zrobił, to szybkim ruchem ściągnął swoje buty i postawił koszyk na kominku w salonie, na tej jego niższej części. Przez chwilę wpatrywał się w niego zaciekle, jednak kiedy poczuł, jak coraz bardziej robiło mu się zimno, machnął ręką zrzucając mokry płaszcz na podłogę.

- Eh... Otworzę go później. - powiedział sam do siebie, po czym swoje kroki skierował do łazienki, gubiąc po drodze resztę ubrań. - Muszę odetchnąć.

Jego koszula wylądowała na jakiejś komodzie, spodnie znalazły miejsce na podłodze koło pufy przy ścianie, a bokserki ze skarpetkami niemal fruwając trafiły na inną część podłogi w salonie.

Kiedy wsunął się do pomieszczenia, szkoda, że nie usłyszał dziwnego skrzypnięcia z pokoju.

Nigdy nie miał zwyczaju by zamykać drzwi od łazienki, kiedy brał prysznic. Stojąc w kabinie czuł, jakby woda obmywała z niego wszelkie złe zdarzenia, jakie miały miejsce dzisiejszego, krótkiego i tak dnia. Zegar nie wskazywał nawet dwunastej, ale Baekhyun miał wrażenie, że czas dziś dłużył mu się niemiłosiernie. Jakby ktoś go zatrzymał, a on utknął tylko w jednym miejscu nie mogąc z niego wydostać. Westchnął cicho opuszczając głowę i przykładając rękę do szyby kabiny. Uderzył w nią i przez chwilę tak stał, zastanawiając się nad wszystkim, ale też starając, by nie myślał o niczym, jednak było to naprawdę trudne. Przygryzł wargę, pozwalając by woda z jego włosów spływała powolnymi ruchami po twarzy i sprawiała wrażenie, że miesza się ze łzami.

Ale czy on naprawdę płakał?
Pociągnął nosem chcąc już sięgnąć ręką po węża prysznicowego, jednak w pewnym momencie od tego czynu odciągnął go pewien odgłos, który wydobył się z innego pokoju. Baekhyun drgnął, bowiem nie przypominał sobie, żeby przychodził do swojego domu z jakimś gościem. A może to złodziej się za nim wkradł? Nie no, to niemożliwe. Ponownie usłyszał jak coś stuknęło, więc przez mózg przeleciało mu wiele wariantów, jednak jedyne co zrobił, to potknięcie się i uderzenie dość mocno o ściankę kabiny.

- Cholera... - mruknął pod nosem masując sobie głowę, po czym niepewnie rozchylił drzwi prysznica i wysunął się na zewnątrz.

Oczami już wodził na wszystkie strony, byleby tylko dopatrzeć się sprawcy, jednak nie było mu to dane. Przed sobą miał jedynie łazienkę i raczej nic nie szykowało się na to, by niespodziewanie ktoś mu tu wlazł i narobił szumu. No, bo tak myśląc logicznie, to który złodziej wkrada się do czyjegoś kibla, zamiast zająć się rabowaniem szafek? Bez sensu.

Baekhyun westchnął głośno, a jego ciało natychmiastowo drgnęło, kiedy ponownie usłyszał huk i rozejrzał się nerwowo. Pustka. Nic. Podrapał się po karku, myśląc, że chyba mu się to wszystko wydawało i sięgając po ręcznik, owinął go szczelnie dokoła swoich bioder, kiedy nagle niespodziewanie na nowo huknęło mu w uszach i z krzykiem odsunął się w kąt łazienki, trzymając w dłoni spadający z bioder ręcznik.

Jego oczy w jednej chwili zwęziły się do postaci malutkich punkcików, a usta otworzyły tak szeroko, że wyglądał, jakby był nienormalny, a plus do tego jeszcze, z jego ust wydał się okropnie głośny krzyk (niemal pisk, bo głos to on miał prawie dziewczęcy), który swoją mocą rozwaliłby szyby w oknach.

- Wof, wof~!

- ...to są chyba jakieś jaja, nie?!

Wpatrywał się w jeden punkt przed sobą jak oszołomiony, nie czując nawet, że ręcznik spadł z jego bioder i stał przed gościem tak, jak go matka natura stworzyła. Kiedy jednak skojarzył wszystkie fakty, zrobił się cały czerwony, ponownie krzycząc całym wdechem swoich płuc.

Osobnik przed nim tylko przechylił delikatnie głowę zakrywając łapkami swoje oczy.

Jakimi żesz znów łapkami, kurwa?!

*

Baekhyun z niezłym mętlikiem w głowie siedział na kanapie w niechlujnie zarzuconej koszuli, u której nawet nie pozapinał równo guzików i z krzywo zarzuconymi na biodra spodniami. Krzywo? No cóż, tak można było określić fakt, że nawet nie zajął się zepsutym suwakiem, czy wystającą u góry przy szlufkach, gumką od swoich bokserek. Jednak teraz nie miał czasu na myślenie o tym i użalanie się nad swoim wyglądem, mimo że w tej sprawie był niemal perfekcjonistą.

Oparł dłonie na swoich kolanach i z szeroko otwartymi oczami dalej patrzył się przed siebie, gdzie stało sobie właśnie to... coś. Naprawdę dosłownie mógł powiedzieć, że było to 'coś', bo ani dziewczynką, ani chłopcem tego nazwać nie mógł... szczególnie przez wyróżniający się mocno wygląd tego 'cośka'.

Opuścił głowę uderzając się parę razy ręką po policzkach i zaczął zastanawiać, czemu był tak bardzo głupi, że zabrał ten durny koszyk sprzed swoich drzwi do domu. Mógł go przecież zostawić tam w świętym spokoju i nie miałby problemów, nie? Bo teraz właśnie ten głupi wiklinowy koszyczek narobił mu niezłego bałaganu w życiu. Przeklął pod nosem, gryząc się w język, by nie powiedzieć tego głośno, kiedy poczuł, jak coś dotknęło go po kolanach.

Wzdrygnął się, że aż zaparło mu dech w piersiach, a jego prysznicowy straszak tylko zawarczał cicho (co mimo wszystko było bardzo urocze) i spojrzał w oczy Baekhyuna swoimi – wielkimi i dziwnie podobnymi do dziecięcych.

- Powiesz mi w końcu, czym ty jesteś? - wyszeptał drżącym głosem Byun, a oczy cośka tylko mocniej wwiercały się w jego własne. - Czemu do cholery ciężkiej wyglądasz jak wilk, czemu się na mnie tak patrzysz, i czemu nic nie mówisz?! Mamo, nieee, ja chyba oszalałem! Dziecko, które wygląda jak wilk i do tego jest w moim domu. No tego jeszcze nie było!

No dobra, odkąd Baekhyun wyszedł spod prysznica, niemal zostając wyrzuconym stamtąd przez swojego 'gościa', wiedział kilka podstawowych rzeczy:

a) Nie był on normalny;

b) Wyglądał jak dzieciak;

c) Nie, wróć! Wyglądał, jak wilk, a jego wielkie brązowe uszy znajdujące się po bokach głowy utwierdzały tylko Byuna w przekonaniu, że chyba ześwirował jeszcze szybciej niż sądził.

- Chanyeol. - usłyszał Baekhyun głosik z ust tego czegoś, więc wybałuszył oczy, rozdziawiając gębę jeszcze szerzej.

- Słucham...?! - wydusił z siebie, a chłopak (jak przynajmniej Baekhyun sądził po wyglądzie), wdrapał się na jego kolana, przez co starszy automatycznie zesztywniał.

- Jestem Chanyeol. - powtórzył, przez co chłopak aż zapadł się z wrażenia w oparcie kanapy.

No nie, nie dość, że to coś było chłopakiem-wilkiem, to jeszcze rozumiało idealnie, co Baekhyun do niego mówił. Aż uderzył się z przejęcia ręką w czoło, a Chanyeol spojrzał na niego z wielkimi oczami, zaczynając wesoło machać puszystym ogonem na dole pleców i szczerząc przy tym swoje małe, białe kiełki. Starszy uśmiechnął się z widocznym przerażeniem w oczach, kiedy zauważył te malutkie, ale pewnie ostre zęby skierowane w jego stronę, ale wyciągnął delikatnie rękę w stronę chłopaka.

- Ja mam na imię Baekhyun... - mówił, ale przerwał, kiedy poczuł, jak główka chłopaczka przysunęła się do niego pozwalając, by starszy drapał, głaskał i miział go za uchem.

To była prawda – między pasmami delikatnych, rudawych loczków, Baekhyun idealnie wyczuł te wilcze uszka, które przez dłuższą chwilę przebywania z Chanyeolem w jednym pokoju wydawały się dla niego niemal nierealne. Z zaskoczenia aż zachłysnął się powietrzem, a dzieciak zdziwiony spojrzał na niego i jego małe oczy zaświeciły się smutno. Baekhyun nie chcąc pokazywać mu, że jeszcze nie przyzwyczaił się do całej tej sytuacji, uśmiechnął się do niego pocieszająco i poczochrał Chanyeola po głowie, przez co ten zaśmiał się perliście.

Poza tym Baekhyun musiał przyznać, że miał całkiem przyjemny głos.

Ale ej chwila, czy on przypadkiem nie wyszedł w tym momencie na pedofila?!

A może to powinno zaliczać się pod zoofilię?

...Aha.

Baekhyun ponownie pacnął się ręką w czoło, już uspokajając się po wszystkich dziwnych wydarzeniach i godząc z faktem, że został wylany z roboty. Teraz... Teraz miał co innego na głowie i musiał coś z tym zrobić i to szybko.

Tylko cały czas nurtowało go, dlaczego ten chłopak miał koreańskie imię...

- Chanyeol... - zaczął niepewnie starszy.

- Jestem głodny, Baekhyun! - wyprzedził go, piszcząc mu do ucha i delikatnie skacząc po kroczu, więc starszy przymknął powieki, przygryzając ze zdezorientowania wargę. Musiał przyznać, że jednak takie coś bolało.

- O to samo właśnie chciałem cię zapytać. - ostatecznie jednak zaśmiał się i wziął chłopaczka na ręce, idąc z nim do kuchni.

Naprawdę nie rozumiał jakim cudem jeszcze nie wyrzucił tego malucha za drzwi, bo przecież kto przy zdrowych zmysłach zatrzymuje w swoim własnym domu obce coś, co jeszcze przypomina wilka?! Przecież on nie znajdował się w żadnej bajce, więc o co tu mogło do cholery chodzić...?

A może po prostu zrobiło mu się go szkoda?

Idąc do kuchni kątem oka zerknął w stronę koszyka, jaki postawił na kominku – rzeczywiście, biała chustka leżała na ziemi, a znajdująca się wewnątrz poduszka była nieźle pognieciona.

I dopiero teraz dotarło do niego jak bardzo był wielkim idiotą, ale sam chyba skazał się na dalsze życie pod jednym dachem z dzieckiem, które wyglądało, jak wilk.

- Chanyeollie? - Baekhyun posadził chłopca na ladzie tuż koło zlewu i podrapał się w tył głowy. - Jak się tu znalazłeś?

Przyglądał się małemu, a ten jedynie szeroko otworzył, swoje i tak już wielkie oczy i opuścił uszka do dołu, co dla Baekhyuna oznaczało tylko tyle, że chłopczykowi zrobiło się jedynie smutno. Zamachał z przejęcia rękoma tłumacząc się jak przejęty, żeby Chanyeol tylko nie zaczął płakać, jednak na nic się mu to nie zdało. W pomieszczeniu rozbrzmiał długi i dość piskliwy dziecięcy płacz, a dla starszego było to jedynie oznaką tego, że zrobił chyba największy błąd w swoim życiu.

W sumie nie powinien był go pytać o coś takiego tak szybko.

Przerażony zaczął biegać po całej kuchni w poszukiwaniu czegoś, co idealnie nadałoby się do uspokojenia chłopaka, jednak nic nie wpadło mu dotychczas w ręce, a skowyt malucha tylko przybierał na sile i głośności. Czuł, jak rozwalało mu to głowę, a do tego serce mu się zaciskało, kiedy słyszał płacz. Mimo że Baekhyun wydawał się nieco aspołeczny, to jednak nie chciał być powodem płaczu innych ludzi. Wybiegł pędem z kuchni zaczynając szukać czegoś w swoim kufrze z dzieciństwa, jaki niemal siłą zabrał swojej wyrodnej matce i coraz bardziej drżał ze strachu, że płaczący chłopak w jego kuchni spowoduje tylko, że ciekawscy sąsiedzi zbiegną się do jego domu i dosłownie posądzą o pedofilię, lub, jak kto woli... zaczną krzyczeć na Chanyeola. No bo przecież niecodziennie spotyka się na swojej drodze takie 'stwory'.

- Channie! Nie płacz! - omal nie potknął się o własne nogi, kiedy wyrabiał na zakręcie, żeby wsunąć się do kuchni. - Nie płacz, proszę! - potem podbiegł do lodówki – Jeszcze chwilkę – przelał drżącymi rękoma płyn i ostatkiem zdrowego rozsądku wcisnął dzióbek butelki w usta Chanyeola i w tym samym momencie drzwi do jego domu otworzyły się z hukiem, a Baekhyun zamarł.

Złapał czym prędzej Chanyeola pijącego mleko z butelki na ręce i wybiegł z pomieszczenia chowając się za łóżkiem. Posadził chłopca na ziemi i spojrzał w jego śliczne, brązowe oczy z przerażeniem.

- Channie, słuchaj. Ten ktoś, kto przyszedł do domu, nie może cię zobaczyć, rozumiesz? Siedź tutaj spokojnie, a ja pójdę i go spławię, dobrze? - mówił jak najciszej tylko potrafił, a wilczek patrzył na niego tylko co chwilę przechylając główkę na boki i ciamkając mleko z butelki. Ostatecznie Baekhyun zmierzwił jego włosy i łapiąc głęboki dech w płuca wstał, przecierając dłońmi twarz. Ten dzień się jeszcze nie skończył, a starszy czuł, że do końca będzie tak nieudany.

Kiedy wysunął się na zewnątrz, od razu na jego twarzy pojawił się grymas, bo przy wejściowych drzwiach do swojego domu zobaczył nikogo innego, jak Jongina – kolegę ze swojej dawnej pracy.

Wysoki chłopak z mocno na żelowanymi, ciemnymi włosami stał przed nim ubrany w białą koszulę, niechlujnie włożoną do jeansowych spodni opiętych brązowym, skórzanym paskiem i patrzył się na Baekhyuna z szerokim uśmiechem. Z jego oczu od razu można było wyczytać, że był bardzo pewną siebie osobą i nie lubił, kiedy ktoś się z nim nie zgadzał. No, Baekhyun znał go już prawie rok (bo tyle udało mu się przepracować w OVOSie) i mógł idealnie zgodzić się z jego wcześniejszym opisem.

Kiedy tylko kocie oczy Kaia dostrzegły Baekhyuna, ten pierwszy poszerzył tylko swój uśmiech i ściągając buty, bez słów wyminął kolegę rozsiadając się wygodnie na jego kanapie w salonie. Zarzucił nogę na nogę wciąż ilustrując chłopaka wzrokiem, po czym powiedział przepełnionym seksapilem głosem.

Mimo że często udawało mu się oczarować sobą niemal każdego (i przy okazji zaciągnąć do łóżka) przez swój seksowny głos i ruchy, to zdarzało mu się na co dzień być bardzo nieśmiałym. Jednak tylko w skrajnych przypadkach... a ten takim nie był.

Kai w sumie bardzo lubił Baekhyuna i jego dogryzanie mu w pracy nie miało jakiegoś złego odgłosu, po prostu Jongin był jaki był, ale Byun zdążył się do niego przyzwyczaić.

- Hyung... dowiedziałem się dziś ciekawej rzeczy. - zaczął młodszy, a Baekhyun tylko wywrócił oczami i usiadł obok kolegi.

- No i co w związku z tym? Nie mam roboty, fajnie, ale nie musisz o tym mówić wszystkim dokoła i jeszcze przychodzić do mnie tylko po to, żeby mnie bardziej dobić. - mruknął krzyżują dłonie na piersi.

Kai uśmiechnął się i pchnął delikatnie Baekhyuna na boczną część kanapy pochylając się nad nim.

- Ale ja przyszedłem tutaj po to, żeby cię pocieszyć, hyung. Wiesz... rozumiem jak musisz się czuć, bo nasz szef go gbur, ale teraz nie powinieneś się tym tak przejmować.

Baekhyun poszerzył oczy w szoku zastanawiając się przez te kilka sekund, czy planem Jongina naprawdę było wyruchanie go w akcie pocieszenia, czy może jemu się tylko to wszystko wydawało. Odchylił się lekko do tyłu i jęknął głucho, czując język kolegi na swoich obojczykach.

- Kai, nie chcę... Nie... Czemu... - dusił z siebie słowa, nie potrafiąc poruszyć nawet palcem.

Owszem Kimowi zdarzało się, że dobierał się do Baekhyuna kiedy spotykali się w biurze, ale Byun jakoś nie zwracał na to szczególnej uwagi. A to szef się wtrynił, a to Kai się o coś potknął i zawsze jego chęci niewinnej zabawy z Baconem kończyły się klęską. Jednak teraz... Teraz Baekhyun był niczym w potrzasku. Ale! Co z Chanyeolem?!

Wierzgnął nogami, kiedy poczuł, jak Kai naparł na jego ciało swoim członkiem i przygryzł wargę.

- Jongin-ah! Ty naprawdę przyszedłeś tutaj tylko po to, żeby mnie zgwałcić?! - wydusił z oburzeniem, a młodszy uśmiechnął się kącikiem ust, rysując szlaczki językiem na skórze kolegi.

- Wiesz... Próbowałem to zrobić w twoim biurze, ale zawsze mi uciekałeś. Teraz jest na to idealna okazja. - mruknął rozochocony i bez zastanowienia wsunął rękę pod koszulę chłopaka. - Pociągasz mnie, Baekhyun-hyung.

- Popierdoliło cię, młody. - z ust starszego wydał się głośny, ale nieco urwany jęk, kiedy palce Jongina zacisnęły się mocniej na jednym z jego sutków. - Jongiiin-aaah! Yah, przestań!

- Ładnie mi się buntujesz, hyung. Lubię takich.

- Zaraz to moja ręka się zbuntuje i przypierdoli ci z pięści w ten pusty łeb! JONGIN-AH DO CIĘŻKIEJ CHOLERY!!!

- Aiggggghh! - oboje usłyszeli głośny pisk, a Jongin poczuł piękący ból w okolicy ręki.

Krzyknął przestraszony i zaczął się szarpać, spadając tym samym z ciała biednego Baekhyuna, a ten patrzył się tylko na tą scenkę z szeroko otwartymi oczami. Widział idealnie, jak Kai leżał na ziemi i odpychał coś rękoma od swojej twarzy, krzycząc w niebo głosy. Jego wrzask był głośny i wściekły, a osoba, która go zaatakowała wcale nie miała zamiaru przestać.To wszystko działo się tak szybko, że Baekhyun niewiele widział. Co chwilę tylko mrugał oczami, rozdziawiając szerzej usta i cofał się bardziej plecami w oparcie kanapy, dopóki do jego uszu nie dotarł równie głośny co wcześniejszy krzyk... cienki... skowyt? Mała kulka została odepchnięta przez silne ramiona Jongina i turlając się przez połowę pokoju i uderzając z hukiem w nogę do stołu znajdującego się pod oknem, a Baekhyun w tym samym momencie poczuł, jak złość skumulowała się w jego ciele i (co nie zdarzało się u niego bardzo często) ryknął w stronę Jongina tak wściekle, że zdziwienie na zawsze pewnej siebie twarzy chłopaka było dla Byuna czymś kompletnie nowym. Podszedł do chłopaka ciągnąc go za materiał jego koszulki i teraz to on pchnął go na kanapę, patrząc z mordem w oczach w te jego.

- Jongin, mam do ciebie jedno pytanie... Czy ciebie naprawdę popierdoliło?! - i nie zastanawiając się długo, uderzył mocno chłopaka w policzek, zostawiając oszołomionego na kanapie.

Głośny plask od uderzenia rozbrzmiał w jego uszach, ale nie przejmował się tym. Czym prędzej podskoczył do leżącej kulki pod oknem i z przerażeniem spojrzał na Chanyeola leżącego w bezruchu na ziemi. Serce zabiło mu z całej siły, i nie myśląc o niczym pochwycił dzieciaka na ręce, siadając z nim na kanapie obok Jongina. Zaczął kołysać się z nim na boki, próbując uspokoić atak histerycznego płaczu, jaki ogarnął to dziecko. Drapał go za uchem, szeptał uspokajające słowa, głaskał po głowie, a Chanyeol wtulił się mocno w tors starszego zaciskając swoje drobne łapki na jego koszulce i jeszcze chwilę płakał.

- Channie, ciiiicho, nic się nie dzieje, spokojnie. Wszystko w porządku? - czuł się niczym jego matka, ale jakoś mu to specjalnie nie przeszkadzało.

Kiedy maluch mu nie odpowiadał, Baekhyun spiorunował spojrzeniem Jongina, który patrzył się na to z miną równą największemu debilowi świata. Westchnął cierpiętniczo i uderzył jedną ręką Kaia w ramię.

- Jesteś z siebie zadowolony, patafianie? - mruknął, jak najciszej umiał, a w tym samym czasie Chanyeol oderwał się od klatki piersiowej Baekhyuna i spojrzał oczami pełnymi łez w stronę Kaia.

- Baekhyun, czy możesz mi to wyjaśnić? - zamiast odpowiedzi Byun otrzymał tylko zmianę tematu, więc wywrócił oczami. - Co.To.Jest?! - a potem warknięcie z ust młodszego oraz wściekłe spojrzenie na wilczka, który ukrył się przestraszony w ramionach najstarszego pośród nich.

- Wyjaśnię, ale ty z łaski swojej uspokój się, okej?! - Baekhyun mocniej objął w pasie małego stworka.

Kai już nic nie odpowiedział, tylko wywrócił oczami burcząc coś pod nosem i oparł się mocniej o oparcie kanapy zaciskając delikatnie palce na materiale swoich jeansów. Baekhyun za to uśmiechnął się delikatnie i wyszeptał coś Chanyeolowi na ucho, a potem posadził go na kanapie między chłopakami. Jongin spojrzał na to z lekkim obrzydzeniem, ale wolał się już nic nie odzywać.

Baekhyun opowiedział mu o wszystkim, co stało się tuż po tym, jak został wylany z roboty. Mówił o przysłowiowym piątku trzynastego, jaki miał w drodze powrotnej do domu i o tym, że jeszcze parę godzin temu znalazł pod drzwiami koszyk, mający dotąd swoje miejsce na kominku. Wskazał na niego nawet palcem, ale i tak największe wrażenie zrobiła na nim dalsza część historii o tym, jak w jego domu pojawił się pewien nieproszony gość, który właśnie przed chwilą zaatakował Jongina. Z początku nawet w to nie wierzył, ale po chwili, kiedy bardziej przyjrzał się Chanyeolowi, który ponownie siedział z butelką mleka w ustach, stwierdził, że chyba Baekhyun miał rację.

- Hyung, wiesz co...? Nie wiem, co mam o tym myśleć. Z jednej strony wydaje mi się to cholernie nieprawdopodobne, ale z drugiej zaś, kiedy widzę, że ten mały naprawdę tutaj siedzi, nie sadzę już, że jesteś idiotą.

Baekhyun ponownie skarcił go spojrzeniem, ale mimo wszystko uśmiechnął się.

- Wiem, też jeszcze rano nie mogłem się z tym pogodzić, ale godziny jakie spędzałem z tym malcem były dla mnie inne, niż te, jakie miałem dotychczas. Może to za szybko, ale polubiłem go.

- ...wiesz hyung, że to podchodzi pod zoofilię?

- Oj, zamknij się, pedale. Ty lubisz ruchać męskie dupy, ja...

- Hahaha, sam się przyznałeś!

- WYJDŹ.

Nie trzeba już tu wspominać o niemiłym spotkaniu głowy Jongina z wazonem kwiatów stojących niedaleko na szafce. Nie trzeba? No właśnie.

*

Reszta dnia zleciała kochanej trójce w dość dziwnych okolicznościach. Jongin nie mając co zrobić ze swoim życiem postanowił potruć jeszcze szanowny tyłek swojemu koledze i zostać sobie u niego jakoś do północy, albo dłużej. Przez ten czas niemal opróżnił całą jego lodówkę, kiedy chłopak szykował dla nich wszystkich kolację. Nie obyło się oczywiście bez uderzenia ręką po łapach, trafienia przez Chanyeola jedzeniem w jego twarz, krzyków, śmiechów i skrzypienia krzeseł. Baekhyun spoglądał na to z szerokim uśmiechem, że w tak krótkim czasie nawet i Jongin umiał się już przyzwyczaić do Chana (chociaż tak naprawdę może on udawał i chciał mu wydłubać oczy, jak lalce, a z jego ogona zrobić sobie szalik? Kto wie?) i sam nawet zdał sobie sprawę, że był bardziej szczęśliwy niż rano, a prócz tego nawet zapomniał, że został dzisiaj wylany z roboty. Już przyzwyczaił się do faktu, że jego nowym współlokatorem był chłopczyk-wilk, ale jakoś nie robiło to na nim większego wrażenia. Ten świat od zawsze był dziwny, więc miał na to niezłe wyjaśnienie.

Tak szczerze to nawet cieszył się, że go spotkał, bo przynajmniej nie będzie już sam, jak zwykle.

Tylko jedna rzecz nie dawała mu spokoju – to, że nie miał żadnej drugiej połówki.

Może i na początku była mowa o tym, że Baekhyun to aspołeczny typ, jednak każdy czasem miał taki okres w życiu i po kilku miesiącach czy latach ta 'nienawiść' do ludzi zanikała.

Tak było w przypadku Baekhyuna. W tym jednym tak krótkim dniu Chanyeol potrafił wnieść do jego życia tyle pozytywnych emocji, że zaczął żałować tego, iż wszystkie te sprawy wyglądały właśnie tak.

I tu nawet nie chodziło o to, że Chanyeol był pół człowiekiem i do tego dzieckiem, a Kai to skurwiel jakich mało, Baekhyunowi w pewnym momencie zrobiło się po prostu strasznie smutno.

Smutno, że był sam i nie miał co liczyć na miłość.

Ogarniając już swoje wszystkie nieprzyjemne emocje wsunął się do swojej sypialni, gdzie położył Chanyeola do snu i spojrzał na spokojnie śpiącego wilczka, którego twarz oświecał jedynie blask lampki nocnej, jaką Baekhyun mu zapalił, bo powiedział, że boi się ciemności.

Przysiadł na skraju łóżka i wysunął palce w przód, delikatnie głaskając malucha po głowie, po czym schylił się i lekko pocałował go w skroń na dobranoc.

- Nie wiem czym ty jesteś, ale nie sądziłem, że w jeden dzień mógłbym być tak szczęśliwy. - uśmiechnął się, po czym wstał i zamknął po cichu drzwi.

Oparł się jeszcze o nie plecami i opuściwszy głowę pozwolił, by drażniące go cały wieczór łzy swobodnie spłynęły po jego policzkach. Płynęły tak dosłownie przez jedną minutę, a oddech Baekhyuna urywał się. Dopiero po chwili, kiedy usłyszał głos nawołującego do z salonu Jongina, westchnął głośno i doprowadzając się szybko do porządku poszedł do przyjaciela.

Siedział spokojnie na kanapie popijając w ciszy lampkę wina i patrzył się dziwnie poważnym wzrokiem w przestrzeń przed sobą. Baekhyun widząc to przygryzł wargę i zajął miejsce obok niego biorąc nalaną przez młodszego drugą lampkę.

Odwrócił głowę w tym samym momencie, jak Jongin na niego spojrzał i wzruszył ramionami.

- Ja wiem, że takie coś nie jest normalne, ale pamiętam, jak kiedyś moja babcia mówiła mi, że życie czasem umie przypominać bajkę i chyba w moim przypadku to się sprawdziło. Mam w domu stwora z typowej, słodkiej bajki. Ciekawe, co dalej.

- Nie wiem. Ale, Baekhyun, jak sobie poradzisz teraz, skoro szefuńcio cię wylał? - Kai zmierzył go wzrokiem i upił łyk wina.

Starszy westchnął bezgłośnie i pokręcił głową.

- Nie mam pojęcia, będę musiał chyba z nim porozmawiać. - odparł szorstko Baekhyun i skrzywił się na samą myśl – A tyle się nasiedziałem nad tym cholernym artykułem, i co dostałem w zamian? Wpierdol.

- Będzie dobrze, hyung.

No tak, Jongin zawsze potrafił człowieka pocieszyć tak, że jeszcze bardziej odechciało mu się życia, a Baekhyun chyba przekonywał się o tym najczęściej. Mruknął coś niezrozumiałego pod nosem i chciał upić kolejny łyk gorzkiego płynu, jednak czyjaś ręka na jego karku mu to uniemożliwiła. A może raczej usta, które przywarły do tych jego w lekkim, ale dość długim pocałunku.

Baekhyun w jednym momencie poczuł, jak wszelkie uczucia wzbierają się w nim w postać wielkiej kuli i kumulują nie mogąc wydostać na zewnątrz. Do czasu. Do tego cholernego momentu, kiedy język Jongina nie rozwarł jego ust, a z jego oczu ponownie nie popłynęły łzy.

Wiedział, że nie będzie dobrze, bo od początku wszystko nie potoczyło się tak, jak powinno.