Siedem dni - Day seven.

Tytuł: Siedem dni - Day seven [END]

Typ: Seria "one-shot"

Gatunek: angst

Paringi: BaekYeol + Sehun x ?

Ostrzeżenia: patrz 'gatunek' 

Długość: 1917 słów
Notka autorska: Dobra, macie ostatnią część. Siedzenie na wsi jest naprawdę nudne, ale widać, że świeże powietrze daje mi niezłe pokłady weny. Nie mam nic do powiedzenia ponownie. Dlaczego? Jestem zbyt roztrzęsiona po tym, co napisałam. Naprawdę. Więcej słów o tym, jak jutro wrócę do domu. Dziękuję, że byłyście ze mną przez tą notkę i całą serię. Naprawdę.

 

Day seven

"(...) I tego siódmego dnia dziecko zginęło z nożem wbitym w małą pierś. Ale nikt po nim nie płakał. Zginęło niewinne, płaczące i smutne. Miało tylko siedem dni, odkąd poznało psychiczne zachowanie rodziców. Siedem dni... Siedem... Siedem..."

Baekhyun obudził się z krzykiem, który rozniósł się niemal po całym szpitalu. Przed oczami jeszcze widział to dziecko, które zginęło w jego koszmarze, jaki przed chwilą przeżył. Cały niemal chodził ze strachu i miał wrażenie, jakby przespał cały dzień. Wraz ze swoim wrzaskiem podniósł się do pozycji siedzącej uderzając głową o widzącą nad jego głową żelazną półkę i nie mógł nawet ruszyć ręką. Miał mroczki przed oczami, niemal na ślepo szukał ręką jakiejś podpory, by być jak najbardziej przekonanym, że znajdował się w rzeczywistości, a nie w swoim śnie. Bo przecież gdyby właśnie w nim znajdował... A może to on był tym dzieckiem?
A może właśnie matka chciała go zabić?
Przerażony odchylił się mocno do tyłu i ponownie, a do tego jeszcze mocniej, niż wcześniej walnął biedną łepetyną o wystający u góry, metalowy pręt. Spowodowało to jedynie fakt, że chłopak upadł między stojące z tyłu kartony, czując, jakby uderzył jeszcze o coś innego, o wiele bardziej twardszego. Złapał mocno, ale ciężko (bo powiedzmy sobie szczerze, strach robił swoje) powietrze w swoje płuca i pokręciwszy głową, wyjął z kieszeni telefon, zaczynając świecić latarką dokoła pomieszczenia, by cokolwiek dojrzeć i jeszcze bardziej się nie połamać o kolejne, pojawiające się znikąd rzeczy w pokoju.
- Boże... - jęknął pod nosem, szukając wzrokiem rzeczy, którą mógłby wyważyć zamknięte drzwi, jednak nic nie wpadło mu do rąk. - Boże proszę, pomóż mi... - zaskomlał błagalnym tonem, podpierając się dłonią na kartonach, kiedy nagle poczuł pod palcami coś zimnego.
Baekhyun podskoczył przestraszony, a jego serce niemalże miało zaraz samo wyrwać z piersi chłopaka, i na oderwanych od krwiobiegu żyłkach uciekać pędem gdzie pieprz rośnie, nawet nie patrząc na zamknięte drzwi. Zacisnął mocniej palce na telefonie, rzucając światło latarki na obiekt, który przed sekundą niemal przyprawił go o zawał i w jednym momencie, ten jeden gest sprawił, że naprawdę miał ochotę zew strachu wyskoczyć z siebie i stanąć obok.
Jego krzyk mógłby już nie tylko rozwalić bębenki uszne osoby znajdującej się blisko, ale przez wysoki i głośny dźwięk głosu chłopaka w oknach pękłyby szyby. Kiedy wrzeszczał, czuł, że zdziera sobie płuca, ale była to tylko sekunda, bo potem złapał ręką za klamkę od drzwi i o dziwo okazało się, że były otwarte.
Zaskoczyło go to potwornie, ale nie miał co się dłużej zastanawiać.
Przez to, co zobaczył, chciał uciekać stąd jak najdalej.
A co zobaczył? Na poukładanych niechlujnie kartonach, rzucone niczym śmieć, czy lalka, leżało ciało Hyorin – tej, o którą Baekhyun dopytywał się cały czas Chanyeola. Leżało w bezruchu, a przez światło telefonu chłopak idealnie dojrzał zaschniętą krew na twarzy i poczochranych włosach dziewczyny, oraz to, że nie posiadała ona oczu. Usta miała przymknięte a od brody rozchodziła się jej przez całą szyję krwista, zaschnięta linia.
Im niżej schodził światłem w dół, tym bardziej wydawało mu się, że jedzenie, które zjadł dwa dni temu, przetrawione wydostałoby się z jego ust w postaci niezłego, przysłowiowego pawia. Widział krew, widział, że kobieta była naga, a kiedy zauważył na jej piersi głęboko wyrytą nożem, czerwoną ranę w postaci trójkąta oraz przekrwione nogi w rozkroku, zakręciło mu się w głowie i co sił w nogach wyniósł się z tego potwornego miejsca.
Drzwi trzasnęły z hukiem, a trup z powiewem silnego wiatru od zamknięcia opadł z łoskotem na zimną, kafelkową podłogę.

* 

 Kiedy Baekhyun biegł co sił w nogach przez dziwnie oświetlone korytarze szpitala (bo przecież, kiedy się tutaj pojawił cały budynek spowiła wielka, mroczna ciemność), wzrokiem w każdej najmniejszej dziurze szukał Chanyeola. Jednak i tak nigdzie chłopaka nie widział, chociaż nawet światło było mu teraz pomocne. Czuł, że przez przyśpieszony do granic możliwości oddech i bolące kończyny zaraz się przewróci, więc bez sił osunął się po jednej ze ścian do siadu, bacznie nasłuchując, czy na pewno nie ma nikogo w pobliżu. Jak wiadomo, Chanyeol nie był przecież jedynym pacjentem tego szpitala, więc... 

Z rozmyślań Baekhyuna wyrwał go nagle głośny świt wiatru, który otworzył na oścież okno znajdujące się nieopodal na drugiej ścianie, gdzie właśnie wraz ze świstem zerknął i on. Wszystko byłoby naprawdę w porządku, gdyby nie okazało się, że to, co zobaczył przed oczami, napędzi mu tak wielkiego strachu, że pot zaleje całe jego ciało, a prócz tego wspomniany wcześniej dwudniowy obiad wydostanie się na wolność.

- AAAA!! Chanyeol! - chłopak zapiszczał z zalanymi przez łzy oczami patrząc na znajdującą się przed nim ścianę.

Na niemalże drżących nogach podsunął się bliżej ściany i aż go odrzuciło. Na białej, tynkowanej powierzchni chłopak zauważył czerwone, poszarpane napisy, których wielkość nawet i jego przerażała. Pismo było okropne – nierówne, a koreańskie znaki jakie się tam znajdowały, niemal wypalały dziurę w umyśle chłopaka i niemalże samym swoim wyglądem wmawiały mu, żeby już zaczął krzyczeć, bo nie zostało mu wiele szczęśliwych chwil i potem raczej na ten krzyk nie będzie miał za wiele czasu.

Słowa na ścianie wydawały się być napisane ludzką krwią.

Baekhyun zasłonił sobie lewą ręką usta, z coraz większą fascynacją patrząc się na znaki, po czym, kiedy dokładnie doczytał się, co było tam napisane, zadusił się powietrzem i potykając o własne nogi zaczął szukać wyjścia. Nie miał już siły krzyczeć, niemalże przerwał już sobie struny w krtani od krzyku, że jeszcze jeden taki wrzask i dosłownie straci głos.

Jego kroki z hukiem odbijały się na podłodze szpitalnej, a skrzypienia butów męczyły swoim odgłosem każdy najmniejszy nerw w jego ciele. Sięgnął dłonią po komórkę, by zadzwonić do Sehuna, ale jedyne co udało mu się zobaczyć, to godzina. Telefon nie naładował się wystarczająco, by wystarczyć mu na jeden dzień, więc padł i Baekhyun nawet nie miał jak go włączyć.

Wybijała właśnie północ, a w tym samym momencie wszystkie światła znajdujące się w szpitalu zgasły.

Baekhyuna przyprawiło to tylko i kolejny zawał i gęsią skórkę na ciele, bo naprawdę nie miał już siły więcej krzyczeć. Dobrze przynajmniej, że jak piąte przez dziesiąte pamiętał, gdzie dokładnie znajdowała się sala szpitalna Chanyeola. On był teraz jego jedynym ratunkiem, bo jeżeli dalej będzie w tym wariatkowie sam, to naprawdę umrze i to już nie przez zachowanie swojej matki wczorajszego dnia, a przez sam kłębiący się w nim strach.
- Channie, ratuj... - wyjęczał w końcu płaczliwym głosem, bojąc się najgorszego, co mogło mu się przytrafić – śmierci.
Niemalże kulejąc ruszył w tą ciemność do pokoju Parka, trzymając cały czas ręce przy jednej ze ścian. Jednak i tak mimo wszystko wciąż w jego głowie widniał jeden obraz, który nie pozwalał mu się nawet w spokoju obrócić. A w sumie to nawet dwa – martwej i nagiej pielęgniarki leżącej na skrzynkach w pokoju, i napisów malowanych krwią na ścianie niedaleko.
Westchnął cicho.
Miał już tego wszystkiego kompletnie dość. 
"Byun Baekhyun, siódmy dzień, szpital, pokój, cisza, burza, ciemność, płacz, dłoń."

* 

Po omacku, ale efektywnie udało mu się doczłapać w wyznaczone miejsce. Po drodze jeszcze ze dwa razy pomylił salę, ale na szczęście (bądź też nie) były one zamknięte. Na drżących nogach wsunął się do pokoju Chanyeola, kompletnie nic nie widząc przez ciemność. Nie wiedział, czy chłopak w środku był, czy może ponownie gdzieś wyszedł. Baekhyun nie wierzył, że przespał niemal więcej niż dwanaście godzin, ale kto by nie padł, mając taką dawkę wrażeń przez całe te siedem dni?
Kiedy przekraczał próg, drzwi od sali szpitalnej zaskrzypiały, a Baekhyun miał wrażenie, jakby poczuł czyjś ciepły oddech na policzkach. Mimowolnie wzdrygnął się, ale kiedy po dwudziestu sekundach znów czuł zimno wiatru niesionego przez otwarte, ale zasłonięte okno, stwierdził, że chyba coś mu się przyśniło. Ponownie przeszedł go dreszcz, ale bez najmniejszego zastanowienia zaczął stąpać cichymi i małymi krokami przed siebie, by podejść jak najbliżej okna. Zerknął tylko może kilka razy w bok, czy przypadkiem Chanyeol nie znajdował się gdzieś w pobliżu, jednak nie widział kompletnie nic w tej ciemności.
Nie chciał wychodzić stąd sam, ale gdzie był jego Channie?
Kiedy w końcu udało mu się znaleźć przy tym wielkim oknie, odsłonił zasłony, a wielki, srebrny kiężyc zaczął świecić prosto w jego błyszczące w świetle brązowe oczy. Baekhyun w pierwszej chwili poczuł ulgę, że w końcu będzie mógł się stąd wydostać, ale chyba nie tak miały potoczyć się jego losy.
Otwarte okno zaskrzypiało, a Baekhyun w tym samym momencie zamiast ulgi możliwości wyjścia, poczuł dłonie oplatające go w pasie. Serce zabiło mu w piersi, a kiedy przyciągnięty został plecami do innego ciała, miał dziwne wrażenie, że to właśnie był Chanyeol. Przymknął powieki, czując, że ciało zaczynało odmawiać mu posłuszeństwa.
- Channie, wiem, że to ty... - wyszeptał słabym głosem, a przy uchu usłyszał niski, ale rozweselony śmiech.
- Chciałeś wyjść beze mnie? Oj nie ładnie, hyung, nie ładnie. Nigdzie nie pójdziesz. - odparł mu wyższy prosto do ucha, a Byun nie wiedział, czym dokładnie spowodowane były dreszcze na jego ciele. Strachem, czy... - Nie możesz nigdzie pójść. Przecież mnie kochasz.
Baekhyun poczuł, jak zrobiło mu się słabo, ale Chanyeol mówił dalej.
- Widziałeś napisy na ścianie? Zrobiłem je dla ciebie. Krwią. - jego głos był spokojny, ale powodował, że Baekhyun bał się jeszcze bardziej. - Krwią tej suki Hoyrin, która chciała mi cię odebrać. Bo widzisz... Odkąd przyszedłeś, pokochałem cię. Myślisz, że nie umiem? Otóż wiesz... Hoyrin też kochałem, ale znałem ją tylko przez siedem dni. Wszystko byłoby w porządku, gdyby ta suka drugiego dnia nie zostawiła mnie dla innych pacjentów. Czekałem na nią! Czekałem! Ale siódmego dnia znajomości z nią, zabiłem tą szmatę. Nie chciałem, by przeszkodziła mi w pokochaniu ciebie... Ona nie rozumiała moich uczuć! Ona...
Baekhyun słuchał tego z mocno bijącym sercem. Nie wierzył. Czuł, jak Chanyeol zaczął wsuwać mu zimne palce pod koszulkę. Drgnął. Trząsł się. I płonął w środku.
- A... A... Yura?
Chanyeol zaśmiał się i odwrócił chłopaka do siebie przodem, patrząc mu z obłędem prosto w oczy.
- To była moja siostra, ale nie rodzona, bo z innej matki. Ją też kochałem, jednak szmata zostawiła mnie czwartego dnia... Mam nadzieję, że rozumiesz... Ty...
Przez chwilę to wszystko do Baekhyuna nie docierało. Patrzył w oczy Chanyeola płonąc rumieńcami z gorąca, a wargi ze zdenerwowania drgały mu ze zdwojoną szybkością. Oparł drżącą dłoń na biodrze wyższego chłopaka, czując jak jego palce zaczęły błądzić po jego ciele jeszcze wyżej, aż zatrzymał ich ruch, tuż na jego lewej piersi. Wtulił się z impetem w jego klatkę piersiową próbując powstrzymać łzy.
- Ale ja cię kocham, Channie... - jęknął błagalnie, ściskając mocno palce na biodrze rudzielca.
- Wiem, Baekhyun, ja ciebie też, ale to wszystko twoja wina.
Wiatr zawył błagalnym świstem między drzewami, a młode ciało z uśmiechem na ustach opadło w ramiona swojego kochanka, nie potrafiąc unieść idealnie klatki piersiowej. Nie wydało z siebie krzyku.
Kochało go. On go kochał. On. Baekhyun.
Bezruch. Cisza. Psychiczne pożądanie. To była długa, upojna, niedzielna noc.
- Piąty dzień Baekhyunnie, on zadecydował o wszystkim.

* 

"Szum wiatru roznosił się w jego uszach niczym najpiękniejsza melodia z możliwych, a jemu do tego towarzyszyły delikatne, pełne smutku łzy płynące po policzkach młodego chłopaka. Biała kurtka, jaką na siebie zarzucił smętnie powiewała w śpiewie wiatru, ocierając się o brudny zaniedbany marmur, kiedy pochylał się do kamiennej płyty. Oparł dłonie na przedmiocie kuląc w postać małej, bezbronnej kulki i tak płakał – dobrą godzinę, póki nie poczuł, jak czyjeś nieco większe dłonie o ciemniejszej barwie ciała, objęły go w ramionach i wtuliły w siebie. Płakał, jak dziecko pochylony nad grobem, póki nie usłyszał jego cichego, delikatnego szeptu i nie zadrżał z bólu.
- Baekhyun już nie wróci, Sehun-ah. Musisz żyć dalej. On cię widzi. Tam. Z góry."