Siedem dni - Day six.

Tytuł: Siedem dni - Day six.

Typ: Seria "one-shot"

Gatunek: angst

Paringi: BaekYeol

Ostrzeżenia: patrz 'gatunek' 

Długość: 1891 słów
Notka autorska: Dobra, nie mam nic do powiedzenia... Po prostu się napisało i się opublikowało. 
I ten, dodaję po namową Juliette, oraz Saichan. Kurna, dziewczyny, policzymy się kiedyś. <3 Nawet nie mogę Was w niepewności utrzymać, bo mam zbyt miękkie serce. XD
Nie no, cieszcie się, mam nadzieję, że się podoba. A ostatni part.... może w weekend. <:
O końcówkę.. a zresztą! XD

 

Day six

Wyszło tak, że w końcu Baekhyun nie przespał całej nocy. I tu nawet nie dlatego, że cały czas męczył go okropny katar i kichał co chwilę, tylko jego matka wciąż nie dawała mu spać, dobijając się i szarpiąc paznokciami za drzwi. Kiedy już przymykał oczy, usłyszał pukanie, krzyki i psychopatyczne śmiechy rodzicielki. Wołała go, prosiła by wyszedł, a on dalej siedział niewzruszony na łóżku, zastanawiając się, jak może wydostać się przez zabite deskami okna.

Oczy niemalże same opadały mu na dół, ale wiedział idealnie, że nie może zasnąć, bo wtedy nie będzie już tak bezpieczny, jak dotychczas (chociaż tak szczerze, czy odkąd tu zawitał, to miał jakiekolwiek poczucie bezpieczeństwa?). I na takim obrocie spraw zeszła mu się prawie cała noc.

*

Wzdrygnął się, kiedy usłyszał głuche piszczenie swojego telefonu, więc niewiele myśląc podsunął się na podłogę, podłączając go do ładowarki. Zmęczonymi oczami wodził po każdym najmniejszym zakamarku pokoju, i dziwił się, że nagle, ot tak po prostu uderzenia kobiety zaprzestały wydawania dźwięków. A może odpuściła? Zamknął powieki już prawie zapadając w sen, kiedy głuchy łomot, jaki odbił się nagle w jego uszach udało mu się usłyszeć na samym dole. Rozszerzył powieki, stając na baczność i uderzając się przy okazji głową o półkę wiszącą nad własnym łóżkiem. Jęknął cicho, a przez jego głowę kłębiły się teraz najgorsze myśli.
Co ta chora osoba planowała?

Kolejne piętnaście minut dłużyło mu się niemiłosiernie długo. Siedział i nasłuchiwał, czy przypadkiem na dole nie dzieje się nic dziwnego, bowiem cisza, jaka ponownie zapadła, zaczęła go denerwować. Westchnął cicho, czując, jak boli go całe ciało, kiedy okazało się, że ponownie za drzwiami zaczęły rozlegać się kroki. Im dłużej ich słuchał, tym głośniejsze się stawały, a to oznaczało tylko, że jego matka zaczęła się zbliżać. Przestraszony podniósł się z łóżka i podbiegł prędko do jednej z szafek, szukając czegoś, czym mógłby rozwalić drewna w oknach (nie pytajcie, czemu nie zrobił tego wcześniej, nie wiadomo), jednak nic nie wpadło mu w ręce.

- Baekhyunnie, śpisz? Chodź, zajmij się mamusią, bo miała w nocy senny koszmar... - zacięła na chwilę i zaczęła się psychicznie śmiać – że jej synek chciał ją zostawić. Odejść. Na zawsze.

Poczuł, jak wnętrzności zaczęły niemal grać mu w organizmie niezły koncert i robiło mu się słabo. Drżącymi dłońmi szukał czegoś w swoich półkach, ale na daremno, kiedy nagle przypomniało mu się, że ostatnio robił remont w pokoju.

Niczym lew skoczył do szafy z ubraniami i wetknął tam głowę, którą już mu niemal rozsadzało. Usłyszał skrzypienie i dziwne huki. Zakręciło mu się w głowie, jednak znalazł to, co chciał. Złapał w dłonie młotek, wyskakując prędko z szafy i biegnąć bez tchu w stronę okna. Wdrapał się na drżących kończynach na parapet, młotkiem uderzając z impetem w drewno, które powoli, ale jednak skutecznie rozpadało się na części.

- Baekhyunnie... - wydawało mu się, że czuł oddech matki na swoim karku.

Drewna puściły, a Baekhyun zrobił sobie dosłownie sekundę odpoczynku. Odchylił lekko głowę w tył, a to, co tam zobaczył, pozwoliło mu, by na nowo dostać potwornej siły i starać się otworzyć okno. Jego matka stała za nim w działającą piłą w dłoni. Urządzenie huczało, wbijało się swoim hałasem w skrzywdzony umysł Koreańczyka, a oczy kobiety pełne obłędu i wyglądające jakby nie posiadały białek ocznych, przeszywały jego biedne ciało na wskroś.

Wrzasnął całą mocą, jaką przez swój głos posiadał w płucach, a z jego krzykiem, dłonie chłopaka otworzyły obie szyby. Niczym w amoku wdrapał się na dłoniach jeszcze wyżej, kiedy nagle poczuł, jak coś złapało go za kostkę.

- Wracaj do mnie... synu... wracaj... bądźmy... - siła w dłoniach kobiety była nieopisana.

Wierzgnął kończynami, za podporę dla dłoni obierając sobie jako obiekt okno, a kopnięcie, jakie wykonał, idealnie odepchnęło od niego kobietę.

Potknął się jeszcze, kiedy wspinał się na okno, ale to nie było ważne.

- Baekhyun! - wyjrzał za okno – BAEKHYUN!

I skoczył.

*

Co sił w nogach biegł bocznymi alejkami seulskiego miasta, nawet nie patrząc, że wpadał na ludzi. Nie widział przed oczami nic, prócz potwornej twarzy swojej psychicznej matki. Płakał, ale biegł. Przez deszcz nie widział kompletnie nic, ale biegł. Dusił się ze zmęczenia, ale biegł. Chyba nawet odechciało mu się spać. Nie przejmował się padającym deszczem. Kilka osób, jakie zetknęły się z jego pędzącym ciałem, wylądowały na ziemi w kałuży, ale Baekhyun nie przeprosił. Nie miał na to czasu.

Miał szczęście, że jego upadek z okna złagodziły krzaki i nie zrobił sobie specjalnej krzywdy. Teraz jedynym jego miejscem podroży był psychiatryk. Nie miał przecież gdzie indziej pójść. Zaczęło już porządnie świtać – jak dobrze, że zaczynał się weekend. Widać, że Seul dudnił życiem nawet o czwartej rano.

Kiedy zatrzymał się przed szpitalem, było grubo po szóstej. Co robił przez dwie godziny? Odpoczywał. Zatrzymał się pod jakimś suchym miejscem i po prostu zrobił sobie dwugodzinną drzemkę, bo wiedział, że dłużej tak nie pociągnie.

Westchnął ciężko i powoli zaczął wspinać się po bramie na górę. Miał nadzieję, że Chanyeol nie będzie zły, że starszy go nie odwiedził, ale sprawy w jego życiu chyba mówiły same za siebie.

Postukał lekko pięścią w klatkę piersiową, po czym starając się przywdziać na twarz wesoły uśmiech uroczego chłopca, przekroczył próg psychiatryka, kierując się od razu do sali szpitalnej Chanyeola.

Szkoda tylko, że nie usłyszał, jak główne drzwi trzasnęły z porządnym hukiem, a wycie wilków nieopodal zagłuszyło padający deszcz.

*

Biegł przez nieoświetlone korytarze, na których jedynym źródłem światła były błyski, jakie wywoływała pałętająca się na zewnątrz burza. Co z tego, że była już godzina ósma rano – ciemne, burzowe chmury, spowiły mrokiem cały Seul. Woda kapała z jego ciała na podłogę zostawiając mokre ślady odcisków butów i kropel deszczu na posadzce. Łapczywie łapał oddech, trzymając się smukłymi palcami za koszulkę w okolicy serca, póki nie natrafił na tak dobrze znane mu drzwi.

Zatrzymał się, prawie potykając o śliską nawierzchnię, tuż koło sali, w której leżał Chanyeol, ale ostatecznie, by wybronić się przed upadkiem, oparł się dłońmi o framugę drzwi.

Uśmiechnął się nieśmiało, widząc Chanyeola siedzącego w zupełnej ciemności ciszy na szpitalnym łóżku. Wsunął się powoli do pomieszczenia zapalając światło, i kiedy ponownie zobaczył, że Park nawet nie drgnął, kiedy starszy się tu pojawił, trochę się zmartwił.

A może naprawdę był na niego zły, że nie pojawił się u niego wczoraj?

Podszedł do szpitalnego łóżka rudzielca nieco niepewnie, ale starał się nie pokazywać mu, że czegoś się boi.

- Cześć Channie... dzisiaj przyszedłem wcześniej, bo wczoraj nie miałem jak tego zrobić. Wiesz, miałem dużo spraw na głowie, poza tym moja mama, ona... - zaciął się zarzucając rękę za głowę, ale kiedy spoglądał na wyższego, a ten nic nie powiedział, zasmucony spuścił głowę nerwowo przymykając powieki. - Przepraszam.

Ale, hej. W sumie niepotrzebnie go przepraszał, przecież to było jego życie i mógł z nim robić, co tylko chciał! Jednak... Jednak z drugiej strony, Baekhyun i tak czuł się przez swoje zachowanie źle, bo nie chciał, żeby Park się na niego obraził. W końcu w jakimś stopniu mu na nim zależało. W końcu przecież się w nim zakochał.

- Channie... - zaczął nieśmiało, pełnym żalu spojrzeniem chcąc nakłonić Chanyeola, by zerknął na niego chociaż kątem oka. - Nie mogłem przyjść tylko wczoraj, ale dzisiaj już jestem! I zostanę z tobą, jak najdłużej się da!

Jednak nawet na to Chanyeol już nie zareagował. Baekhyun zasmucił się jeszcze bardziej i odwrócił się na pięcie, wychodząc do pobliskiej, szpitalnej łazienki. Zapalił światło, a kiedy stanął przed lustrem i spojrzał na swoje odbicie, nie mógł uwierzyć, że to był on. Oczy podkrążone, dwudniowy makijaż jeszcze trzymał się na jego oczach i do był tego cały przemoczony. Szybko zmył z siebie wszystko, co mu przeszkadzało i wrócił do pokoju, chcąc na nowo porozmawiać z Parkiem. Jednak jego już tam nie zastał.

Łóżko było puste, a uchylone szeroko, szpitalne okno skrzypiało, owiewane smętnym i głośnym wyciem zimnego wiatru.

Baekhyun zadrżał, okręcając się migiem dokoła własnej osi, jednak w żadnym najmniejszym kącie pokoju nie znalazł nawet śladu po Chanyeolu. A może wyszedł do łazienki? No jeszcze czego! Przecież by go tam spotkał, bo do toalety damskiej nie wchodził!

Powoli podszedł do łóżka młodszego chłopaka, i jak wielkie było jego zaskoczenie, kiedy zauważył, że jakaś karteczka leżała porwana na łóżku w strzępy. Jakoś tak wydawało mu się, że było to właśnie zdjęcie, przez które dwa dni temu dostał niemal palpitacji serca i wypłakał wszystkie swoje łzy

Uśmiechnął się na tą myśl dziwnie rozpromieniony i powolnym, acz nieco pewniejszym ruchem niż wcześniej wysunął się z pokoju Chanyeola, wyruszając na poszukiwania wymienionego wcześniej chłopaka.

Przy okazji zwiedzi sobie lepiej szpital, bo jakoś nie miał na to okazji.

- Gdzieś ty mi poszedł, Chanyeol-ah... - mruknął pod nosem kręcąc głową na boki i ponownie wtopił się w ciemność, jaka zalała szpitalny korytarz.

Nie widział go nigdzie. Korytarz, jakim szedł wydawał się niczym tunel – prawie, że nie miał końca. Baekhyun w sumie nawet nie zaglądał do innych, otwartych sal, jego podstawowym celem był teraz Chanyeol. Może i trochę ciężko mu się chodziło w kompletnej ciemności, ale jakoś nie zwracał na to uwagi. Ważne, że przez błyski mógł dojrzeć cokolwiek.

Po jakimś czasie, gdy przeszedł spory kawałek szpitala, jego uwagę przykuły trzy stojące koło siebie, otwarte drzwi. Gdy podszedł do nich powoli, nie widział nic w środku. Ciemność była tak mocna, że aż zaczęły boleć go oczy.

- Chanyeol-ah, jesteś tu? Nie chowaj się, przede mną... - wyszeptał drżącym głosem, podsuwając się do środkowych drzwi, które jako pierwsze rzuciły mu się w oczy. Nie wiedział czemu. Po prostu. - Channie...

Odpowiedziała mu głucha cisza, więc Baekhyun w środku poczuł, jak kości zaczynają mu się skręcać z bólu. Atmosfera nie była wcale ani trochę przyjemna, a to wszystko do tego zdawało się dla niego przytłaczające. Widząc przed oczami jedynie ciemność, już miał cofnąć się, by przemierzać korytarze dalej, jednak poczuł, jak ktoś wepchnął go z całej siły do pomieszczenia. Krzyknął długo i głucho z łomotem upadając przed siebie. Myślał, że upadnie na posadzkę, ale okazało się, że miał zderzenie ze... szczotkami? No tak, ktoś sobie robił z niego jaja i wrzucił go do zachowanka.

Przestraszony od razu się odwrócił, chcąc wyjść na zewnątrz, jednak kiedy złapał klamkę i pociągnął za nią, okazało się, że zamek był zamknięty. Przełknął głośno ślinę, zaczynając dłońmi z siłą uderzać w drewniane drzwi, jednak na nic to się mu nie zdało. Im mocniej szarpał, tym bardziej się denerwował.

Czyżby to Chanyeol go zamknął? Nie, on by nie mógł mu tego zrobić. Nie on! Nie Channie!
A może...?

Coraz bardziej zaczął się denerwować, coraz bardziej wariował, coraz mocniej się trząsł, z coraz większą siłą uderzał o drewniane drzwi zachowanka.

- CHANNIE! - warknął, jednak, odpowiedziała mu cisza. Padł wycieńczony na podłogę tuż koło jakichś kartonów, i kiedy poczuł, że nie miał siły ani na funkcjonowanie, ani na płacz, oparł się głową o coś, co znajdowało się z tyłu i tak ze zmęczenia zmorzył go sen, że w sekundę zasnął.

*

"Była sobie para zakochanych. Kobieta i mężczyzna. Przyszedł taki dzień, że kobieta urodziła dziecko i kompletnie nie wiedziała jak się nim zająć. Siedziała skulona i płakała razem z maleństwem, a ojciec głowił się, co miał począć. Kiedy kobieta oszalała i stała już z nożem nad małym ciałkiem, poczuła dłonie na ramionach.

- Daj mu siedem dni. Niech się chociaż wyśpi, jest takie piękne. Ma piękne oczy i śliczną cerę.

- Siedem?

- Tak.

I tego siódmego dnia dziecko zginęło z nożem wbitym w małą pierś. Ale nikt po nim nie płakał."