How to train your Dragon II - Piąty.

Tytuł: How to train your Dragon II -Piąty.
Typ: Seria.

Gatunek: fluff

Paringi: HunHan, XiuTao, KrisChen

Ostrzeżenia: brak

Długość: 4139 słów
Notka autorska: Dzień dobry! Wyrobiłam się w niecały tydzień z nowym rozdziałem. Jak ja lubię, gdy dopisuje mi wena. I lubię, gdy tak ładnie komentujecie. Chciałam Wam podziękować za te 8 komentarzy, to jest naprawdę dużo, i zastanawiam się, czemu nie może być tak zawsze? (_ _ )' 
Jednocześnie chcę też przeprosić, bo nie powinnam tak na Was naskakiwać z komentowaniem, ale musicie mnie zrozumieć. Dla Was ważne są ficzki, ale mnie komentarze - taka jakby zapłata za moją ciężką parcę w napisaniu kolejnego opowiadania. 
No nic, mam nadzieję, że nie przestaniecie komentować, tak jak ostatnio, bo mi się morda cieszy cały czas! .3.
I jednocześnie, chcę życzyć wszystkim wesołych świąt, dużo prezentów, miłej atmosfery w te święta, bo nie wiem, czy z christmasowym ficzkiem, jaki planowałam się w tym roku wyrobię ;__;
Najwyżej, jak napiszę, opublikuję go później XD
No nic, zapraszam na rozdział, mam nadzieję, że się spodoba, a cóż, tu... wyjaśniło się parę rzeczy~.

Rozdział 5

- Jak się czujesz, Kyungsoo?

Czarnowłosy obciął wzrokiem towarzysza, uśmiechając się w okropnie irytujący sposób. W momencie, gdy pojawił się w grocie wraz z pojmaną czwórką przyjaciół, widział jak Kyungsoo wciąż oddychał płytko, ale jego skóra powróciła już do swojego normalnego wyglądu. Siedział przy jednej ze skalnych ścian, opierając się o nią plecami, a dłonie kurczowo zaciskał na koszuli, co i raz rozluźniając je. Jego wzrok na wciąż dyszącym czerwonowłosym był naprawdę obojętny, ale można powiedzieć, że Chen miał to naprawdę gdzieś.

- Kyungsoo... - powtórzył, podchodząc do chłopaka i machając mu dłonią przed oczami – Odpowiedz.

Chłopak zerknął na towarzysza kątem oka i odetchnął z trudem, starając się unieść do góry dłoń i wytrzeć nią wodę spływającą mu po wardze. Odkaszlnął, a ta woda wyleciała z jego ust w dość dużej ilości, ściekając nawet po szyi. Co dziwne, w miejscach, które były teraz wciąż mokre, wydawało się, jakby skóra Kyungsoo stawała się nieco bielsza.

- Przestań męczyć Wiewióra, Chen – odparł z trudem, dalej powstrzymując silne ataki kaszlu – Powiedz temu Wilczurowi, żeby się w końcu uspokoił.

- Kai.

Czerwonowłosy zaskoczony otworzył nieco szerzej, swoje i tak już duże oczy i podparł się dłonią o skałę, próbując usiąść bardziej prosto.

- Kai?

- To imię tego słodkiego pieska – stwierdził Syren, wskazując głową na Wilka, który wciąż siedział zamknięty w klatce i warczał w stronę wspomnianego wcześniej Wiewióra – A poza tym, nic mu nie powiem, jest zbyt zabawny. Ty lepiej powiedz mi, co zrobić z tą Pandą. Odkąd go przyprowadziłem dalej leży nieprzytomny w klatce z Kaiem i ani go rusz. Coś ty mu zrobił, Kyungsoo?

Chłopak w czerwonej koszuli spojrzał na leżącego na ziemi Tao, przy którym cały czas siedział rudzielec i nieco bardziej zmarkotniał, przygryzając swoje pełne usta. Nie miał ochoty odpowiadać na pytanie Chena, bo wiedział, że chłopak zdenerwuje się jeszcze bardziej, gdy usłyszy prawdziwy powód jego omdlenia, ale z drugiej strony powinien mu w sumie powiedzieć, że jego śpiew, tym razem zdał się na nic.

- Nic... - wydukał, oczywiście niezgodnie z prawdą, ale co miał innego zrobić?

Chen zmierzył go piorunującym spojrzeniem i obrócił się na pięcie dokoła siebie. Dało się zauważyć, że jego oczy cały czas, jakby w jakiś niewyjaśnionym szale zerkały w stronę leżącego, wciąż niestety nieprzytomnego Tao. Prychnął pod nosem, zanurzając się w swoim podwodnym świecie w grocie, a Kyungsoo zwątpił, łapiąc się za bolące żebra.
Czasem miał dziwne wrażenie, że niedługo się wykończy cały czas trzymając z Chenem.

*

Tao jęknął, czując pulsujący ból w tylnej części głowy i przekręcił się na plecy. Ból niestety nasilił się podwójnie, bo w końcu udało mu się rozprostować kręgosłup, a zdrętwiałe palce poczuły pod sobą dość zimną posadzkę. To go w pierwszej chwili zmyliło, bo pierwszy raz spotykał się z czymś tak zimnym. Pomasował sobie głowę, przecierając dłońmi twarz, bo lazur odbijający się ze ścian był zbyt silny.

Zaraz.

Lazur?

Otworzył szeroko oczy, rozglądając się bacznie dokoła i tym samym siadając na wznak. Zdębiał, widząc przed sobą jeszcze dwie postaci, z czego jedną był w stanie rozpoznać już za pierwszym razem. Jednak i tak nie przejmował się długo tymi, co siedzieli z nim razem w tym dziwnym miejscu. Bardziej właśnie wkurzał się na to miejsce.

Było obślizłe, brzydkie, a do tego okropnie zimne. Niestety jednak tego zimna Tao wytłumaczyć nie potrafił, skoro w jego domu zawsze panowało ciepło i było przytulnie. Ściany odbijały się jasnym turkusem niemal krzywdzącym oczy, a dokoła znajdowały się jedynie kamienie.

- Co do... - mruknął, już z nieco większym niepokojem patrząc na to wszystko – Gdzie ja jestem?!

Dopiero po chwili zdał sobie sprawę z tego, że powinien zacząć krzyczeć. Otworzył usta, a z nich wydał się jedynie głuchy pisk, bardziej podchodzący pod smutne i zdenerwowane jednocześnie skomlenie.

- Wypuśćcie mnie stąd! To są chyba jakieś jaja, kto mnie tu zamknął?!

- Zamknij się wreszcie, głupia Pando.

Znał ten głos. Ba, znał go nawet można powiedzieć, że bardzo dobrze go znał. Tylko dlaczego wydawał mu się taki chrapliwy, ale równocześnie pusty? Obrócił się w stronę, skąd dochodził dźwięk, mrużąc swoje oczy i pędem wstał, uderzając plecami o pręty ich więzienia. Warga mu zadrżała, gdy zdał sobie sprawę z tego, kogo miał przed oczami, ale jednocześnie dziwił się widokiem skulonego osobnika siedzącego pod ścianą.

- Kai, co tu się dzieje?! - warknął widząc stojącego przed sobą przyjaciela, którego głowa była opuszczona, a ręce swobodnie zwisały w dole, nie ruszając się nawet o milimetr – Kai, mówię do ciebie, co ty wyprawiasz, odezwij się!

Wilczur w jednej chwili podniósł swoje oczy znad osłaniającej grzywki i zawył donośnym głosem, przeszywając Pandę czerwonymi tęczówkami na wskroś. Dla Tao było to coś kompletnie nowego, bo ten nigdy w taki sposób się do niego nie zachowywał. Wyciągnął rękę, jednak w tym samym momencie Kai rzucił się na czarnowłosego, powalając na ziemię. Ten odruchowo krzyknął, zapierając się rękoma, by wielkie, ostre kły napastnika nie zatopiły się w jego ciele. Odchylał głowę, krzyczał, kopał nogami w przestrzeń, ale Kai nie miał zamiaru się odsunąć. Zamiast tego warczał głośniej, a Pandzie wydawało się jakby z ust ciemnowłosego sączyła się piana. Wścieklizna...?

- Kai, co ciężkiej choroby, porąbało cię?! - warknął, próbując z całych sił zepchnąć go z siebie – Kai!

Przestraszył się, widząc, że chłopak prawie, że ugryzł go w szyję, więc zamknął oczy, ale kilka sekund później ogarnął go szok, gdy jego ciało bezwładnie opadło na Tao, uspokajając się. Czarnowłosy nie bardzo rozumiejąc, o co chodzi, zepchnął z siebie Wilka, układając go pod ścianą, a swoje wielkie, czarne, paciorkowe oczy, utkwił w stojącym naprzeciwko rudowłosym chłopaku, który w trzęsących się nieco dłoniach trzymał dość duży kamień.

Zmieszany podrapał się po karku, nie bardzo wiedząc, czy miał mu dziękować, czy nie, ale mimo wszystko uśmiechnął się do niego, oddychając już ze spokojem.

- Kim jesteś? - spytał, jak zwykle uprzejmie (co już w sumie miał we krwi, bo prawie dla każdego był miły, ale to taki szczegół!), mimo swojego kiepskiego położenia, starając się uśmiechnąć.

Nieznajomy odłożył kamień na bok, próbując uspokoić trzęsące się dłonie, po czym odsunął się pod ścianę, przytulając do niej plecami tak mocno, jakby bał się, że i Tao będzie chciał zrobić mu krzywdę. Ten zaskoczony jego zachowaniem nieco zmarkotniał, odwracając lekko głowę w bok; przecież Tao nie był zły, ale w sumie powinien chłopaka zrozumieć, skoro cały ten czas przebywał z Kaiem, który zachowywał się dosłownie jak ostatni dekiel. Miał prawo się bać, bo Wilk niestety nie miał bardzo pokojowych zamiarów...

Ale co mu się stało...?

- O, patrzcie, wkurzająca Panda się w końcu obudziła... - jednak niestety z tym głosem, który właśnie odbił mu się w uszach, miał do czynienia po raz pierwszy... i chyba to go najbardziej martwiło.

W pierwszej chwili bał się nawet odwrócić, bo nie wiedział, czy napotka kogoś gorszego niż Kaia w aktualnym stanie, ale niestety ciekawość wzięła górę. Gdy tylko oczy Tao spotkały się z posiadaczem usłyszanego przez niego chwilę temu głosu (który nawet Pandzie wydał się zbyt delikatny, by był prawdziwy, ale jednak rzeczywistość zdawała się nieco inna), chłopak ściągnął swoje brwi, nie bardzo wierząc temu, co zobaczył.

- Następny cudak, który uciekł z bajek rodem z Disneylandu – mruknął, mierząc Chena nieprzychylnym wzrokiem.

Nie miał zielonego pojęcia, dlaczego się tu znalazł, ale wkurzało go, że siedział zamknięty w jakiejś kanciapie, a do tego, ten głupio szczerzący się typek samym swoim stylem bycia wkurzał biednego Pandę. No dobra, był jeszcze ogon, ale to się już Tao kompletnie nie mieściło w głowie.

Zrozumiałby wszystko, naprawdę, ale już na pewno nie gościa, który miał syreni ogon – dobrze przynajmniej, że nie posiadał stanika z muszelek. Chociaż to byłoby już co najmniej dziwne. Może i sam jego turkusowy kolor był piękny, ale dla czarnowłosego to chyba kobiety powinny być syrenami, przynajmniej, tak jak wynikało z dawnych opowieści jego zmarłego dziadka.

- Straciłeś głos, misiaczku? - dopytał Chen, siedzący na brzegu jeziora i uśmiechający się szyderczo pod nosem, po czym pstryknął palcami, a jego ogon natychmiast zniknął – A przed chwilą jeszcze tak krzyczałeś, co się stało?

Wstał, zapinając palcami swoją opiętą na klatce piersiowej białą koszulę, na którą padało delikatne jasnoniebieskie światło odbijające się od ścian, czyniąc ją tym samym dwukolorową, po czym zerknął kątem oka na Tao. Ten najeżył się, marszcząc swoje brwi i dłuższą chwilę nie odzywał się, bacznie obserwując, co ten dziwak miał zamiar zrobić.
Kai niestety cały czas leżał nieprzytomny, ale to może i lepiej dla Tao i tego Wiewióra. A właśnie...!

- Wiesz co? Ty i ta cała banda twoich dziwnych przyjaciół jesteście doprawdy naiwni – wtrącił się po chwili ciszy Chen, a Tao fuknął nie mając zamiaru wdawać się z nim w dyskusję. Odwrócił się do niego plecami, pokazując tym samym, że nie jest zainteresowany rozmową. - Nawet nie sądziłem, że uda mi się was wszystkich pojmać i sprawić, że będziecie należeli tylko do mnie. Jesteście okropnie naiwni, ale jak widzisz, mi to wychodzi na dobre. 

"Pojmać nas...?" Ale przecież tylko Kai zaginął, więc jakim cudem...?! Że niby Kris i...?! - przeleciało Tao przez myśl i z przerażeniem odwrócił się, opierając dłonie na kratach i ściskając je z całej siły. Zaczął się z nimi siłować, ale nic mu to nie dało. 

- Co ty kombinujesz?! Gdzie jest Kris?! - warknął, desperacko nie puszczając krat.

Czarnowłosy Syren uniósł dłoń siadając na swój kamienny, lazurowy tron, a kątem oka spojrzał na Tao uśmiechając się w ten swój specyficzny, irytujący sposób.

- Mówisz o nim? - zamachał palcami, i wraz z tym ruchem zza kamiennej ściany groty wyszła trójka przyjaciół. Feniks, którego puste oczy wbite były w nieznaną nikomu przestrzeń, trzymający także Baekhyuna za rękę – Czy o tym brązowowłosym?

Głowa Byuna była zaś zwieszona w dół, a koszula od szyi mocno rozerwana. Wyglądało na to, jakby ten się z kimś siłował, lub ktoś też próbował zrobić mu krzywdę.

- Ach, a może jednak to ten...? - szerszy uśmieszek pojawił się na twarzy Chena, gdy zza skały wyłoniła się postura Krisa. - No, odpowiedz. Taki fajny blondyn, to pewnie on, bo pasujecie do siebie.

W oczach Tao zaczęły zbierać się łzy. Nawet Kris...? Zacisnął pięść, czując, że nie da rady pociągnąć dłużej tego potwornego uczucia na widok, tego, co ten przeklęty rybo-podobny gość zrobił z jego przyjaciółmi.

- Coś ty mu zrobił? - powiedział przez zaciśnięte zęby, a grzywka opadła mu na oczy.

- E? - Chen był nim jednak mało zainteresowany. Przygarnął do siebie Smoka, a ten przyklęknął mu przy nogach i zaczął bawić się włosami chłopaka, jak jakąś lalką. Śmieszne, prawda? - Nie wiem, o co ci chodzi, Pando.

Pstryknął palcami, a w tym samym czasie Baekhyun z Chanyeolem także zaczęli odstawiać na oczach Tao niezły teatrzyk. Brązowowłosy ponownie wykonywał jakieś dziwne, a na dodatek krzywe tańce na kamieniach, a Feniks kręcił się dokoła siebie jak zabawkowy bączek. Jednak niestety Panda był zainteresowany tylko i wyłącznie swoim Smokiem, który teraz tak naprawdę był bezsilny.

- Coś ty mu zrobił, gadzie... - jego ton był już bardziej stanowczy, ale można było wyczuć, jak drżał mu głos – Co zrobiłeś z moim Smokiem?!

Tao nie miał na to siły. Takie rzeczy były ponad jego wszelkie możliwości. Nawet krzyk i fala łez, jaka zagościła między ścianami groty, nie zmyła tego wrednego uśmieszku Chena, któremu zabawa z Krisem, jak z jakimś psem, najwidoczniej sprawiała radość. Jego głos rozbrzmiewał jeszcze długo w przestrzeni, póki ponownie nie dorwał się do krat, tym razem na nie wskakując. Zaparł się rękoma i nogami, nie przestając ciągnąć, a Chen westchnął ciężko.

- Nic ci to nie da, wiesz o tym?

- Zamknij się, zamknij się! Mój Boże, jak ja cię nienawidzę, ty przebrzydła syreno, czy czym ty tam sobie jesteś! Oddawaj mojego Smoka, powiedziałem! Nie możesz mi go odebrać!!

- Smok to twój słaby punkt, prawda? - skwitował go na koniec, gdy Panda w końcu wstrzymał swoje działania, i bez siły opadł plecami na ziemię kaszląc przy tym głośno. - To widać.

Tao jęknął, nie mogąc pogodzić się z tym, co zobaczył. Starał się powstrzymać swój płacz, jednak nie było to w tym momencie bardzo możliwe. Dlaczego to wszystko się tak potoczyło? To wszystko wina tego przebrzydłego czerwonego palanta, którego Tao spotkał z Baekhyunem na grobie dziadka! A właśnie... Gdzie on jest? Jak Tao go znajdzie, to nie będzie chyba już tak miło.

- Wszystko w porzą- - usłyszał nad uchem głos tego chłopaka wyglądającego jak wiewiórka, ale nie miał ochoty go słuchać.

Ponownie podbiegł go krat, szukając zapłakanym wzrokiem tej osoby, przez którą znalazł się w tej dziurze, i przez którą jego przyjaciele zachowywali się tak, jak było widać. Znalazł go dopiero po głębszym rozglądaniu się, jaka dłońmi podpierał się o ściany groty, by wstać.

- A ciebie – Tao wcisnął głowę między kraty, wskazując na niego palcem i marszcząc brwi – A ciebie brzydalu to nienawidzę jeszcze bardziej! To wszystko twoja wina! Że też ja byłem taki głupi i czegoś ci nie zrobiłem! Teraz przynajmniej bym tutaj nie siedział, tylko bym myślał, jak was pokonać!
Kyungsoo nie odpowiedział nic, tylko złapał głęboki oddech, ale zdawać by się mogło, że chyba zrobiło mu się przykro. Albo to tylko jakieś przewidzenia.

Po przemowie Tao w tle zabrzmiał donośny śmiech Chena i rozległy się głośne oklaski.
- Co za nienawiść. No, no, jestem pod wrażeniem. Jednak muszę cię zmartwić, bo nas nie pokonasz. Nie ma tutaj takiej broni, która byłaby w stanie zrobić coś tak pięknie śpiewającym syrenom, jak my. Możesz jedynie sobie tutaj siedzieć i czekać, aż nastąpi twój koniec.

- Weź się wreszcie przymknij, bo twój głos mnie zaczyna wkurzać. Chociaż samo patrzenie na twój krzywy ryj już sprawia, że odechciewa mi się wszystkiego.

Chenowi drgnęła brew na te słowa Pandy. Uniósł rękę, celując palcami w ciało chłopaka i gestem uniósł go w powietrze, a po tym, cisnął nim w ścianę, odbijając jego ciałem o nią jak jakąś piłką. Tao głośno krzyknął, upadając prosto przed siedzącym przy ścianie Wiewiórem, który niewiele myśląc położył go na swoje kolana, machając w przerażeniu rękoma.

Chen prychnął, mierząc obojga wkurzonym wzrokiem i dalej wdał się w zabawę ze swoimi marionetkami.

- Wszystko w porządku? - spytał w końcu Wiewiór, a Tao pomasował sobie głowę i jęknął.

- Bywało gorzej. Kim ty jesteś?

Rudowłosy uśmiechnął się pocieszająco, poprawiając zmiętoszony kaptur Pandy.

- Jestem Xiumin.

- Jak się tutaj znalazłeś? - westchnął, podnosząc się i siadając naprzeciwko rudzielca, który głaskał palcami swój rudy ogon – Co to w ogóle jest za dziwne miejsce?

Widać było, że Kai musiał go nieźle poturbować, bo długa, puchata kita chłopaka miała wyrwaną większość włosów, jedno rude ucho zdawało się być przez niego nadgryzione. Miał też dość słodką, pucołowatą buzię, ale to tylko dodawało mu pewnego rodzaju uroku. Poza tym sam Xiumin był przerażony samą obecnością Tao, ale w sumie nie ma co mu się dziwić, skoro przebywał tyle czasu z tym Wilkiem. No właśnie... Ile?

Wiewiór na podane przez czarnowłosego dwa pytania, zwątpił i skulił się jeszcze bardziej, ale mimo wszystko pewnego rodzaju otuchy dodał mu uprzejmy uśmiech Tao, z którym chłopak nie rozstawał się, pomimo ich sytuacji. Westchnął cicho, prostując się w znaku, że chyba w końcu czuł się 'bezpieczny'.

- To długa, a nawet bardzo długa historia – mruknął wbijając swój smutny wzrok z ziemię – I to miejsce... Jest głęboko pod powierzchnią jeziora, do którego trafiliśmy przez tego nadętego, rybiego bałwana – skwitował, patrząc nieprzychylnie kątem oka na świetnie bawiącego się Chena.

- Pod powierzchnią jeziora?! - krzyknął Panda w odpowiedzi, nie mogąc w to uwierzyć – To są chyba jakieś kpiny!

Xiumin pokręcił głową, drapiąc się za uchem.

- To niestety prawda. I jak czegoś nie wymyślimy, to nie będzie już tak fajnie...

- Mów już, a może to coś nam pomoże! - Tao niecierpliwił się. Musiał znaleźć sposób, by się jakoś stąd wydostać.

- To wszystko zaczęło się bardzo dawny czas temu...

* 

"Kolejny słoneczny, piękny dzień zawitał w wszelki zakątek, każdej magicznej krainy tego świata. Słońce grzało mocno, powodując, że wszystkim chciało się żyć pełnią życia i uśmiechać się z byle jakiego powodu. Pewna, rudowłosa wiewiórka, która w rzeczywistości, jak sama nazwa wskazuje, była jednak zwierzęciem płci męskiej – wiewiórem, postanowiła ponownie wyruszyć w podróż, by odnaleźć nowe drzewa pełne brązowych, smacznych orzechów.

Z zarzuconym na plecy siatkowym workiem, szedł łąką, poszukując wzrokiem swoich celów – drzew, które podobno w tym obrębie krain rozsiały się na ogromnym obszarze. Przystanął dopiero w momencie, gdy dotarł do jednego rozłożystego producenta swoich smakołyków i z uśmiechem zaczął zbierać orzechy leżące na ziemi.

- Mam chyba dziś więcej szczęścia niż bym się spodziewał – uśmiechnął się szeroko, wrzucając kulki do worka.

Nucił przy okazji jakąś wesołą melodię, przy której współgrały mu ptaki siedzące na drzewach.

W pewnym momencie jednak worek wypadł mu z rąk, gdy nieopodal usłyszał czyjś krzyk. Był dość niski, ale wydawał się przerażony. Mimo orzechów, jakie mu wypadły z dłoni, Xiumin niewiele myśląc schował się za wielkim drzewem, nasłuchując coraz to głośniejszych krzyków, gdy postać przed oczami zaczęła mu się robić już bardziej wyraźna.

- Pomocy! - krzyknęła, a Wiewiór uniósł brew, machając delikatnie swoim ogonem.

Zastanawiał się – wyjść, czy nie wyjść? Pomóc, czy może jednak nie? Miał co do całej tej sprawy jakieś dziwne podejrzenia, ale ze względu na swoje zbyt dobre serce, postanowił udzielić pomocniej dłoni temu, kto o nią prosił.

Wysunął się zza drzewa, a jego oczy w jednym momencie poszerzyły się szeroko, jakby zaraz miały wypaść mu z orbit. Widział przed sobą brodatego mężczyznę w podeszłym wieku, który uciekał, ledwo już przebierając nogami, a nad jego głową szybował wielki, biało-brązowy jastrząb, którego bystre, malutkie oczy, były wbite w tyły uciekiniera.
- Ktokolwiek, proszę, pomocy! - ponowił swój krzyk, póki nie potknął się, plącząc we własne nogi i nie upadł na ziemię, odbijając się o nią z hukiem podobnym do łamania kości.

Xiumin przerażony widokiem jastrzębia szybującego prosto w stronę poszkodowanego, niewiele myśląc sięgnął po wielki kamień leżący mu tuż koło nóg i ruszył na pomoc. Kto wie, czy czasem i on nie będzie jej potrzebował? Cisnął nim w głowę ptaka, znajdującego się milimetry od głowy mężczyzny, a ten pod wpływem mocnego uderzenia, z piskiem odleciał w kompletnie inną stronę, zostawiając ich w świętym spokoju.

Mężczyzna leżący na ziemi z rękoma założonymi na głowę, odetchnął ciężko i podniósł głowę, gdy wydawało mu się, że nic go już nie ścigało.

- Dzięki Bogu! - z zaciekawieniem wbił swoje czarne oczy w Wiewióra – Kim jesteś, chłopcze? - podniósł się, złapał jeszcze kilka wdechów i ponownie utkwił oczy w rudzielcu, który zmieszał się i patrzył w kompletnie inną stronę – To ty mi pomogłeś, prawda? Dziękuję ci – mężczyzna skłonił się, ściskając dla bezpieczeństwa swoją szarą marynarkę, by być pewnym, że jego zdobyczy nic się nie stało.

- To nic takiego – mruknął Xiumin; był nieco zażenowany tą sytuacją, ale czuł się szczęśliwy, że pomógł temu staruszkowi.

- Wiesz, gdyby nie ty, ten jastrząb rozerwałby mnie. A co ja, stary, spróchniały dziadek mogłem zrobić, skoro mojemu wnuczkowi zachciało się jastrzębiego jaja? To moje oczko w głowie, i dlatego chciałem mu je przynieść.

Xiumin wiedział jedno – ten mężczyzna należał do stada Pand, co potwierdzały też jego czarne uszy usytuowane pomiędzy siwizną na głowie. Uśmiechnął się, mimo wszystko i chciał się już oddalić, by wrócić do zbierania orzechów, kiedy zatrzymał go głos tej starej Pandy.

- Jak mogę ci się odwdzięczyć za uratowanie mi życia?

- Oj nie, nie. To naprawdę nic takiego. Nie chcę od panda żadnych rzeczy. Nauczono mnie, że mam pomagać bezinteresownie, więc pomogłem – odparł rudowłosy, czując jak z całego tego wstydu zrobił się czerwony na policzkach.

Mężczyzna uśmiechnął się, bardziej uwidaczniając na twarzy swoje zmarszczki i podszedł do Xiumina, wyciągając coś z małej, wewnętrznej kieszeni swojej szarej marynarki. Wyciągnął rękę i wsunął to w dłoń Wiewióra.

- Nie mam przy sobie nic innego, ale mam nadzieję, że ci się spodoba. Znalazłem go przypadkiem, gdy szukałem jaja – wskazał na zawiniątko obwiązane sznurem w pasie – Wydaje mi się być całkiem cenny, więc to będzie moja odpłata za przysługę. Bywaj, wnuczek na mnie czeka!

Xiumin jeszcze przez chwilę wpatrywał się w swoją dłoń ze zmarszczonymi brwiami, ale zaraz na jego twarzy pojawił się szeroki uśmiech. Chyba czasem warto pomagać obcym – pomyślał i wrócił do zbierania orzeszków, jakie w znacznie większej ilości spadły jeszcze z drzewa."

* 

- Ty spotkałeś wtedy mojego dziadka! - wtrącił się w opowieść Panda, szeroko otwierając oczy – No nie wierzę!

Wiewiór wybity z wątku swojej historii, uniósł brew, rozchylając w szoku usta. Zamrugał kilka razy oczami, nie bardzo mogąc w to uwierzyć.

- To był twój dziadek?!

- Tak! Gdy byłem nieco młodszy poprosiłem go o przyniesienie mi jastrzębiego jaja. Dziadek kiedyś opowiadał mi, że spotkał w powrocie z podróży jakąś wiewiórkę, ale nie spodziewałbym się, że to ty! - Tao zachwycony spotkaniem, podniósł się na równe nogi i przytulił do siebie mocno Xiumina.

Ten zwątpił, odwracając zażenowany wzrok, ale uśmiechnął się niewidocznie.

- Co ci dał? - spytał czarnowłosy.

- Co?

- Chodzi mi o to, co dał ci mój dziadek w ramach pomocy! Co to było?

Xiumin odsłonił przydługi rękaw ciemnozielonej bluzy, a na jego nadgarstku zajaśniała niebieska bransoletka mieniąca się pięknym światełkiem kryształków. Tao zaskoczony tym, złapał Wiewióra za rękę i pociągnął w swoją stronę, przyglądając się biżuterii z szeroko otwartymi oczami.

- Ej, uspokój się, co ty robisz! - bronił się Wiewiór, zaczynając szarpać z Pandą.

- Mógłbyś się przymknąć?! - warknął, mrużąc oczy, a rudzielec zwątpił – Nie może być. Mam identyczny.

- Co takiego? - spytał niepewnie Xiumin, gdy Tao odsunął się od niego.

Zaczął grzebać w swojej bluzie, niestety niczego nie znajdując w kieszeniach, a pan z puchatym ogonem wciąż nie miał pojęcia o co mu chodziło. Gdy jednak Tao wsunął dłonie za kołnierz bluzy, na jego twarzy pojawił się szeroki uśmiech. Wyciągnął dłoń, trzymając na niej, swój niebieski kryształ na rzemyku.

- Znalazłem! - krzyknął uradowany i zwiesił rzemyk na palcu, tuż przed oczami Xiumina – Kryształ jest identyczny. Tak samo jaśniejący, tak samo niebieski.

Wiewiór otworzył szeroko oczy, nie mogąc uwierzyć w to, co zobaczył.

- Myślisz, że to przez niego nie zostaliśmy zaczarowani przez Syrena? - wyszeptał Panda w ucho kolegi i zastanowił się chwilę.

- Być może. Gdy spotkałem się z tym typkiem Chenem, miałem na sobie tą bransoletkę. Gościu zaczął śpiewać, chcąc mnie zaczarować, ale nagle te kryształki zaczęły jasno świecić, i nic mi się nie stało – odparł, drapiąc się za uchem.

Panda w jednej chwili podskoczył, pstrykając palcami.

- Ja też nie zostałem zaczarowany, bo mam ten kryształ! Czyli to może oznaczać, że jeżeli dam twoją bransoletkę albo naszyjnik Krisowi, to on będzie mógł nas uratować! - powiedział z zachwytem – Tylko musimy...

- To nic nie da – Xiumin nie wykazywał radości nowym pomysłem Tao – Ta biżuteria, którą mamy, można powiedzieć, że jest kompatybilna tylko z jednym jej posiadaczem. Myślisz, że już nie próbowałem czegoś zrobić w tym celu?

- Co masz na myśli? - Panda uniósł brew, nie bardzo to rozumiejąc.

Wiewiór westchnął cicho i zerknął kątem oka na Kyungsoo, który cały czas zdawał się być dziwnie markotny. Tao zamrugał oczami, nie mogąc w to uwierzyć.

- Nie może być!

- Nie wiem, co możemy zrobić, by się stąd wydostać, naprawdę.

*

Gorączka Sehuna cały czas nie chciała opaść. Luhana zaczęło to już bardzo poważnie martwić, bo nie wiedział kompletnie, co miał na to poradzić, jak i na nasilające się drgawki chłopaka. Jedyne, co mógł zrobić, zrobić, to siedzieć przy nim i trzymać go za rękę, póki to wszystko mu nie przejdzie.

- Sehunnie, co ja mam z tobą zrobić? Powiedz mi, proszę... - mruknął, coraz bardziej wątpiąc w to, że wszystko niedługo będzie dobrze.

No, bo jak niby miało być? Nie dość, że najważniejsza dla niego osoba leżała zemdlona, i Jelonek nie wiedział kompletnie, jak się zachować, to jeszcze jego przyjaciele gdzieś mu zniknęli, co Luhan obstawiał, że zapewne zostali porwani. Co go dziwiło, było już zapewne grubo po północy, a jemu nadal nie chciało się spać.

Ale kto by spał, wiedząc, że zaraz może przydarzyć się coś złego?

Ścisnął mocniej bladą, drżącą rękę Sehuna, nie spodziewając się kompletnie tego, co nadeszło potem.
Jego tęczowy przyjaciel zaczął jeszcze silniej drgać, aż Luhan spadł z przerażenia z łóżka, dopóki w pewnym momencie z krzykiem nie podniósł się na łóżku, jakby właśnie przeżywał jakiś koszmar. Krzyknął tak głośno, że biedny Lu aż podskoczył, po czym ze łzami w oczach, podkulił się na łóżku.

- Sehunnie! - krzyknął Jelonek, obejmując przestraszonego chłopaka i spojrzał na niego z troską – Co się stało? Sehunnie, powiedz proszę!

Okropnie cieszył się, że jego przyjaciel w końcu się obudził, ale przerażała go wizja tego, co mogło się stać ze wszystkimi ich przyjaciółmi. Dalej tulił do siebie Sehuna, który ze strachu nie potrafił uspokoić łez. Dopiero po dłuższej chwili, kiedy ciało przestawały nawiedzać drgawki, tęczowo-włosy, uniósł głowę, patrząc załzawionym, ale poważnym wzrokiem na Luhana.

- Sehunnie, co się stało?

- Wszyscy zostali pojmani. Jeżeli zaraz się nie pośpieszymy, może być zdecydowanie za późno.